ΜΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΤΙ ΕΙΜΑΙ;

Μεσ’ το πνεύμα της σιωπής

μόνος μου θα διεισδύσω

για να διώξω τη ντροπή

που ζητά ν’ αποχωρήσω.

Από έρευνα που ρίχνει

φως στα άδυτα του νου

και σου λένε ειν’ στη δύνη

χώρος μόνο πανικού.

Κι αν εσύ θ’ αναπτύξεις

έρευνα για την πηγή

μόρια άτομα θα πλήξεις

που ζητάνε τη σιγή.

Είμαι το λοιπόν ο κρίκος

μεσ’ τον κύκλο της ζωής

ή το άτομο και ο μύθος

που τη γνώση δεν θα δεις.

ΑΠΛΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Η γνώση είναι αρχή της ζωής

Για επιβίωση  του ατόμου

Και ταλαντεύεται με ήχο βοής

Του γνωστού μας χώρου 

Κι αν κει ταλαντευόμαστε σαν ύλη

Και καθορίζουμε το μέγεθος

Και το παρόν σχήμα για αρχή

Απλά λεν τις λέξεις εδώ έχει φως

Εκεί διαφωνεί η μόρφωση της ύλης

Που σωστά διδάχθηκε. Αλλά δεν είδε,

Δεν ένοιωσε, δεν πόνεσε, στην πύλη

Της ίδιας της ύπαρξης, του δεν.

Δεν έχω, δεν ζω, δεν βλέπω, δεν νιώθω,

Δεν μπορώ, δεν είμαι, δεν αντέχω.

Όλα τα πέρασε στο άγραφο λεπτό

Γι αυτό σας ρωτώ. Εγώ τι είμαι; 

ΕΛΑ

Καλημέρα Αθήνα με τις τόσες χαρές

που μας σβήνουν μεράκια γύρω οι κοπελιές

καλημέρα φωνάζω και ακούνε πολλοί

με Ολύμπου κρασιά να μεθύσεις κι εσύ.

Ρεφρέν

Κι όταν όλα τελειώσουν κι έρθει η σιγαλιά

νανουρίζει τα τέκνα η γλυκιά μας πενιά

ζευγαράκια θα ’ρθούνε στη γλυκιά σιωπή

και γλυκό το κρασάκι για να πιούμε μαζί.

Σαν τα’ αστέρια φώτισαν γαλανό ουρανό

θα ζεστάνουν θα δώσουν τον καινούργιο χορό

που θα στήσουν ζευγάρια στη γλυκιά σιγαλιά

κι ωραία τραγούδια θ’ ακουστούν στη γωνιά.

Ρεφρέν

Κι όταν όλα τελειώσουν κι έρθει η σιγαλιά

νανουρίζει τα τέκνα η γλυκιά μας πενιά

ζευγαράκια θα ’ρθούνε στη γλυκιά σιωπή

και γλυκό το κρασάκι για να πιούμε μαζί.

Η ΖΩΗ ΧΑΜΟΓΕΛΑ

Ένα ζεστό χαμόγελο

και μια καλημέρα

πάντα θυμίζει το καλό

δροσίζει τον αγέρα.

Είναι δικό μας χάρισμα

της φύσης θείο δώρο

μοιάζει σαν το κελάρυσμα

σκορπά σε κάθε χώρο.

Ένα χαμόγελο δροσιάς

τα πάντα αγκαλιάζει

είναι μωρού μιας ζεστασιάς

μην πεις πως σε ξαφνιάζει.

Χαμογελώ για να ξεχνώ

την πίκρα και τον πόνο

χαμογελώ για τον λαχνό

που πάτησα με δόλο.

ΟΙ ΒΡΩΜΙΚΟΙ

Ο κανιβαλισμός της τρέλας

σπάει τη λογική

και λένε σε όλους έλα

να γίνουμε πολλοί.

Αυτή είναι η τιβί

όπιο πολυτελείας

ψεύτικο τζόγο και κλοπή

πορνεία αναρχία.

Όλοι κάτι κερδίζουνε

ως και οι πολιτικοί

γιατί σε αποχαυνώνουνε

με τζόκερ στην TV.

Ξύπνα και σκέψου γρήγορα

όλους τους μαστουριάζουν

με φούμαρα και πονηρά

πολιτικοί διχάζουν.

ΤΟ ΨΑΡΙ ΒΡΩΜΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ

Τζόγο, πορνεία, ναρκωτικά

εις το λαό πουλάνε

και οι πολιτικοί εις τα βουβά

λαούς ποδοπατάνε.

Γιατί εμάθαν πως μπορούν

χωρίς να δίνουν μία

και βρώμικα να προωθούν

κάθε λαό στη βία.

Τους νόμους ξαγοράζουνε

κατέχουν και τον τύπο

τα νιάτα μαστουρώνουνε

για να κερδίζουν ψήφο.

Αισχροί κι αμετανόητοι

μπαίνουν εις την Βουλή

και τρέχουν οι ανόητοι

ότι θα φαν’ και αυτοί.

ΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΓΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΡΦΩΣΗ

ΠΟΤΕ ΠΙΑ

Πίκρα στα μάτια τα μεγάλα

Μιας παιδικής ψυχής

Που λέγαν σαν τα άλλα

Άνθρωπε μην τα δεις

Δεν ήταν όνειρο τρελό

Ήτανε η αλήθεια

Αυτό επλήγωνε βαθιά

Τα ανθρώπινα τα στήθια

Και βλέπεις τον περίγελο

Που θέλει εξουσία

Να κάνει τον αρχάγγελο

Σ’ αυτήν την ιστορία

Και συ βουβός να καρτερείς

Πολιτική να δούμε

Την αδικία της σιωπής

Εδώ δεν θα την πούνε

ΑΡΓΑ ΑΡΓΑ

Ψάχνεστε μες στο τίποτα

Γράφετε φαντασίες

Και στο λαό σερβίρετε ξανά

Όλες τις αηδίες

Μα κάποτε όλοι εσείς

Να δω που θα κρυφτείτε

Γιατί τριγύρω σας εμείς

Θα μάθουμε που ζείτε

Και όλα τα σάπια σας

Που δίνατε συχνά

Θα δείτε πως τα νιάτα σας

Θα φύγουνε ξανά

Η φαντασία τέλος

Δεν γράφετε δω πέρα

Και όλοι ένα μέλος

Φωνάζουν στον αέρα

ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΧΟΛΕΡΑ

ΨΑΧΝΩ

Στα δύσκολα λακίσανε

όλοι οι προφεσόροι

χίλιες ψευτιές σου είπαμε

ήταν βαρύ το αγώι.

Στα εύκολα χαϊδολογούν

και δίνουν υποσχέσεις

κι όταν ζητάς για να σε δουν

θα είναι να τους χέ…εις.

Σαν ήρθαν οι κακές στιγμές

συ μένεις ο σωστός

και μην ακούς τις παπ…ργιές

κοίταξε μόνο μπρος.

Είσαι αυτός που ήσουνα;

τον άνθρωπο θα βρεις

μην προσκυνάς τον βίσωνα

γιατί θα πληγωθείς.

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Ζητάω την απανθρωπιά

εγώ να αποτινάξω

φέρνοντας την ανθρωπιά

κι οφθαλμούς να αλλάξω.

Να δω τον άνθρωπο απλά

να λέγει καλημέρα

κι όχι με προσχήματα

να φεύγει παραπέρα.

Ο λύχνος μου γεμάτος φως

μ’ αγάπη ν’ αντικρίζει

να ρίχνει φως εδώ στο φως

κι όλους να φωτίζει.

Είναι σταγόνα της χαράς

στην άβυσσο που ζούμε

είναι στιγμή της ανθρωπιάς

που αυτό αναζητούμε.

Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ

Την ύλη καταδίκασε

μα άφησε το πνεύμα

κι αν κάτι εκεί εζήτησε

είναι της φύσης θέμα.

Είναι αληθινά ζεστό

για σένανε να βρει

το κάτι εκεί αληθινό

που η ζωή στερεί.

Εκεί ας γίνει κριτική

και σαν αμνός να ζήσω

μη μου ζητάς την ηθική

αν γνώση δεν γνωρίσω.

Γιατί σαν φύσης ζωντανό

θ’ αρπάξω ότι βρω

η ύλη έχει έλεγχο

το πνεύμα ειν’ απών.

ΛΙΓΟ ΦΩΣ

Άνθρωπε άνοιξε τους οφθαλμούς.

διάβασε την αλήθεια

κλείσε την φαντασία σου

μη ζεις με παραμύθια.

Αυτό σερβίρουν στη ζωή

άχρηστοι που λυμαίνουν

Ελλήνων εδώ πολιτικοί

πατρίδα σου ληστεύουν.

Είναι οι σκάρτοι των λαών

τίποτα δεν προσφέρουν

μοιάζουν απόβλητα πολλών

άνοιξη πώς να φέρουν;

Ευημερία, προκοπή

ζητάει καλοσύνη

κι όχι να κλέβουν τη ζωή

κι ένας λαός στη δύνη.

ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ

Την γη και την πατρίδα σου

κοίτα την ξεπουλάμε

σου λεν’ καλύπτουν χρέη σου

γι’ αυτό δεν μας κοιτάνε.

Κι αναρωτιέται ο λαός

μα δούλεψα μ’ αξία

και στην πατρίδα ο σοφός

δεν θέλει αταξία.

Μα γλείφτες της πολιτικής

γυρνάν σαν τα τσακάλια

λένε στο λαό είναι ντροπής

αν θα τους πεις ρεμάλια.

Κι αυτοί με το κεφάλαιο

κλείνουνε συμφωνίες

και θα το δεις μεθαύριο

σαν φτιάξουν εξουσίες.

Ο ΤΥΠΟΣ

Όσα προβάλλονται συχνά

μας κλέβουν κάποιο χρόνο

άλλα μας λέν’ πάρα πολλά

κι άλλα μιλούν με φθόνο.

Πολλοί διαβάτες που περνούν

τούτα παρατηρούνε

και στην ανάγνωση ρωτούν

αλήθειες δεν θα δούμε;

Είναι ο τύπος αυστηρός

μα κάνει και χατίρια

κι αν γίνει πιο προσεκτικός

θα μπει σε πανηγύρια.

Η κάθε μια πολιτική

κοιτάει τα παιδιά της

κι αν τον λαό ποδοπατεί

ειν’ στα συμφέροντά της.

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ

Ερώτησα τον άνθρωπο,

τον φίλο, τον σωστό,

τον γείτονα, τον άμυαλο,

κι εκείνον τον σοφό.

Ερώτησα τον πλούσιο,

τον πρίγκιπα, σιωπή;

και τον λεχρίτη, τον λωλό

που κλέβει μια στιγμή.

Ερώτησα τον άρρωστο,

Τον γίγαντα, το νιο,

Τον χαρτοπαίκτη ρώτησα,

Κι έναν πολιτικό.

Ποιος είναι ο παράδεισος,

για κάθε μια μορφή,

ο όφις ο μυστήριος;

Ή η άνοιξη στη γη;

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Κάτσε ρε μάγκα φρόνιμα

αλλάξανε τα χρόνια

η γκόμενα με φόρεμα

γυρνά με παντελόνια.

ΡΕΦΡΕΝ

Με τη μαγκιά σου άνοιξες

μεγάλη φασαρία

και τα σαΐνια έμπλεξες

σ’ αυτή την ιστορία.

Μη γίνεσαι το έλα να δεις

η γκόμενα στη μπαίνει;

Κι εσύ σαν κόκορας αυλής

στο χτες θέλεις να μένεις;

ΡΕΦΡΕΝ

Με τη μαγκιά σου άνοιξες

μεγάλη φασαρία

και τα σαΐνια έμπλεξες

σ’ αυτή την ιστορία.

ΣΚΕΨΟΥ ΣΩΣΤΑ

Ποιοι φανατίζουν τους λαούς

κι ανάβουν τα φυτίλια

οι ανεγκέφαλοι του νους

έμποροι της ξευτίλας.

Πετρέλαια τάχα διεκδικούν

για υπερ-αεροπλάνα λένε

σύνορα μας καταπατούν

θρησκευτικά μας καίνε.

Θανάτου έμποροι ψυχών

νιώθεις πολιτική

τάχα μιλούν για τον σωστό

ενώ σκορπούν οργή.

Τα ξένα τους συμφέροντα

τσάτσοι μας προωθούν

έλληνα θέλεις φέρετρα

ή αλήθειες που πονούν;

TAΠΙ ΚΑΙ ΨΥΧΡΑΙΜΟΣ

Στα χαφτία, στα σοκάκια

ρίχνουν μάγκες τη ζαριά

κι αν ακούς μπαγλαμαδάκια

φταίει φίλε η στραβιά.

ΡΕΦΡΑΙΝ

Μας τα φάγαν μαναβάκια

που φυσάγαν το μαλλί

κρεοπώλες, γκαρσονάκια

φέρνουν και ζαριά καλή.

Άλλοι φίλε μου χορεύουν

άλλοι λεν τι γκαντεμιά

αν τα ζάρια δεν σε θέλουν

φέρνεις άσσους και διπλά.

ΡΕΦΡΑΙΝ

Μας τα φάγαν μαναβάκια

που φυσάγαν το μαλλί

κρεοπώλες, γκαρσονάκια

φέρνουν και ζαριά καλή. 

ΦΤΥΣΤΟΥΣ ΜΗ ΒΑΣΚΑΘΟΥΝΕ

Δεν κάνω επανάσταση λέγοντας την αλήθεια

Κονσερβοποιημένες λύσεις εγώ δεν προωθώ

Μόνο θα σας μιλήσω για μια κακή συνήθεια

Του ιδίου του συστήματος που κλέβει τον λαό

Και σαν τον μάγο ξέρουν όλοι  να σιωπούν

Οι λίστες με τους κλέφτες να χάνονται πριν βγουν

Και πάλι ο λαός θα ακριβοπληρώσει

τα δις τα τρις που κλέψανε και ένας θεός να δώσει

Και τέλος νομοσχέδια πάλι αυτοί θα βρούνε

Την τύχη τούτου του λαού αύριο θα την δούμε

Αυτοί είναι οι Βουλευτές φτύστους μη τους ματιάσεις

Και κοίτα αύριο εσύ τον λάκκο σου να σκάψεις

ΛΙΣΤΕΣ  Η ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΑ

ΚΙ ΟΜΩΣ

Με κατηγόρησαν σαν να’ μουν ο αλήτης
Ενώ τους μίλαγα εγώ πολύ απλά
Φταίει το ντύσιμο που ήτανε της τύχης
Και αυτή η φτώχια μου που έλεγε πολλά

ΡΕΦΡΑΙΝ

Έτσι για πάντα θα έχω στίγμα στη ζωή
Και θα αγωνίζομαι εγώ να αποτινάξω
Και ας είν΄ο κόπος μου και ο μόχθος μου βαρύς
Εγώ θα πρέπει όλα τούτα να κοιτάξω

Ένας εργάτης στα σαλόνια σας δεν μπαίνει
Γιατί είναι άνδρας και αγωνίζεται να ζει
Δεν έχει μάθει στις ατάκες σας να φέρνει
Ούτε τριγύρω έχει σκύψει κεφαλί

ΡΕΦΡΑΙΝ
Έτσι για πάντα θα έχω στίγμα στη ζωή
Και θα αγωνίζομαι εγώ να αποτινάξω
Και ας είν΄ο κόπος μου και ο μόχθος μου βαρύς
Εγώ θα πρέπει όλα τούτα να κοιτάξω

Η ΚΟΛΑΣΗ

Για μια γυναίκα και έναν έρωτα μεγάλο

Εξελογιάστηκα και χάνω το μυαλό

Και όλοι μου λένε μη ζητάω τίποτα άλλο

Γιατί τα λάθη θα με πάνε σε γκρεμό

ΡΕΦΡΑΙΝ

Είναι παράλογο εγώ να αγαπήσω

Είναι επιπόλαιο και πρέπει να το πω

Αυτό το λάθος μου θα πρέπει να το σβήσω

Και από το δρόμο της για πάντα να χαθώ

Έλα ο διάολος που βάζει τα ποδάρια

Και δεν αφήνει το φεγγάρι να κρυφτεί

Και εκεί σαν φάρος την εφώτισε τα βράδια

Και το κορμί της μια κόλαση καυτή

 ΡΕΦΡΑΙΝ

Είναι παράλογο εγώ να αγαπήσω

Είναι επιπόλαιο και πρέπει να το πω

Αυτό το λάθος μου θα πρέπει να το σβήσω

Και από το δρόμο της για πάντα να χαθώ

ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Ένα χαμόγελο ψυχής
Είναι σαν ηλιαχτίδα
Που θε χαρίζει στη ζωή
Όνειρα και ελπίδα

Αγγίζει το χαμόγελο
Τον κάθε πικραμένο
Μοιάζει με άνοιξης ανθό
Στο διάβα σου σπαρμένο

Ζεσταίνει το χαμόγελο
Σου δίνει την ελπίδα
Ξεχνάς κάθε περίγελόν
Που φέρνει καταιγίδα

Αρκεί να είναι ειλικρινής
Χαμόγελο αγάπης
Και όχι να είναι της στιγμής
Που θε και βγάζει μάτι

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ

Στο παζάρι φίλε είδα

Την μικρούλα του Κοσμά

Είχε μάτια που αστράφταν

Χείλη κόκκινα καυτά

ΡΕΦΡΑΙΝ

Ξελογιάστηκα και χάνω

Και δεν ξέρω που πατώ

Κάποιος φώναξε ρε χάνο

Το μωρό είναι καυτό

Όταν κάνει πανηγύρια

Η ζωή μας η μικρή

Μη γυρεύεις μπιχλιμπίδια

Στο θολό σου το κρασί

Και έτσι χρούτσου-χρούτσου είπα

το μεζέ μου να γευτώ

Και αν θα γίνω πάλι σκνίπα

Θα σας πω ήταν γραφτό

Ο ΩΡΑΙΟΣ

Έτσι ελεύθερος και ωραίος

Είπα θα ξενιτευτώ

Θα γυρίσω σαν Ρωμαίος

Άλλα φρούτα να γευτώ

Σε ωραίες παραλίες

Μαριδάκι και κρασί

Θα κεράσω τις ωραίες

Να τη βρούμε και ό,τι βγει

Σαν ελεύθερο σπουργίτι

Αν με δουν να τριγυρνώ

Είμαι της ζωής αλήτης

Και τα πάντα θα γευτώ

Και αν η μοίρα μου το θέλει

Να χτυπήσω το ζερό

Βλέπεις φύσηξαν ανέμοι

Και ήρθα πάλι μόνος ‘δώ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Φεύγω και πάω μακριά

Στα άγνωστα τα μέρη

Ψάχνω να βρω την ανθρωπιά

Στου ανέμου το αγέρι

Μα στο γοργό το διάβα μου

Πέσαν οι κεραυνοί σας

Και ξύπνησαν στην μνήμη μου

Ασκήμιες της ντροπής σας

Θα ψάξω τόπο για να βρω

Και εκεί να απαγκιάσω

Και να ποθήσω το κακό

Μήπως και σας ξεχάσω

Σαν χάρος ήρθε άγγελος

Με πήρε μακριά σας

Μίλησε σαν προάγγελος

Σβήνει η ανθρωπιά σας

ΜΙΑ ΛΕΞΗ

Άνθρωποι στη δοξασμένη γη

Κρύβουνε τη σκιά τους

Φοβούνται και το κάτοπτρο

Μην κλέψει τη ματιά τους

Ζούνε μες την παράλληλο

Δεν νιώθουν τη φυγή

Άλλοι το λένε η άυλος

Και χώρο για σιγή

Μα φύσημα του ανέμου

Διέλυσε τη σκιά

Και ο τρόμος του πολέμου

Τη φέρνει πιο κοντά

Γι’ αυτό σαν μια εικόνα

Προβάλλω τη στιγμή

Και η σκιά στο κάτοπτρο

Γύρισε για να δει

Ο ΣΚΥΦΤΟΣ

Στη ζωή θα μάθεις φίλε

Να΄ σαι πιο προσεχτικός

Και μην πεις πως ‘κει δεν είναι

Ο ξενύχτης ο σκυφτός

ΡΕΦΡΑΙΝ

Ένα απόβραδο με βρήκαν

Στην ταβέρνα του Ψυρρή

Και ξενύχτη όλοι με είπαν

Σαν με είδανε εκεί

Το μπλα-μπλα πάλι θ’ αρχίσει

Η ιστορία είν’ παλιά

Το κακό κυλά σαν βρύση

Η παντόφλα είν’ βαριά

Γι’ αυτό πρόσεχε στο λέω

Κάθε βήμα να ‘ν σωστό

Και μην πεις ήταν μοιραίο

Να εδρεύει το κακό

Η ΣΙΓΗ

Απόμερα τραβήχτηκα

Λίγο να ξαποστάσω

Και όλα τα προβλήματα

Ζητώ να τα ξεχάσω

ΡΕΦΡΑΙΝ

Αυτά θολώναν την ματιά

Σβήσαν τα όνειρά μου

Μου φέρανε την παγωνιά

Στην ήσυχη καρδιά μου

Έφυγες και άφησες πληγές

Στο δόλιο το κορμί μου

Ποτέ σου δεν εσκέφτηκες

Αυτή την ύπαρξή μου

Και τώρα μόνος στη σιωπή

Και στο βαθύ σκοτάδι

Σύρω το δόλιο μου κορμί

Χωρίς ζωής το χάδι

ΕΡΩΣ

Αχ! του έρωτα παιχνίδι

ποιος ξεκίνησε ρωτώ

με τα κάλλη της μ’ αγγίζει

στην καρδιά και στο μυαλό.

ΡΕΦΡΑΙΝ

Σαν σωτήρας, σαν Ρωμαίος

βρέθηκε πολύ κοντά

να την σώσει ο ωραίος

και να κάψει μια καρδιά.

Κάποιος είδε σε μια λίμνη

μια νεράιδα σωστή

και του έφερνε τη δύνη

στο μυαλό και στην ψυχή.

Η νεράιδα της λίμνης

θύμα γίνεται σ’ αυτό

μα ο έρωτας μοιραίος

καίει τον μικρό θεό.

ΠΑΤΡΙΣ – ΘΡΗΣΚΕΙΑ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Τρεις πυλώνες αν θα ρίξεις

θα πληγώσεις μια γενιά

γι’ αυτό πρόσεξε να δείξεις

σύνεση και λεβεντιά.

Άσε πια τις κατσαρόλες

λεονταρισμός του χτες

και δεν θέλω με παρόλες

να σερβίρουνε ψευτιές.

Ήρωας θα πουν πως είναι

κάθε Έλληνας στη γη

γι’ αυτό πρόσεξε ποιο είναι

το σωστό ή η οργή;

Χώρα τούτη πονεμένη

δεν ζητά πολλά να δει

είν’ η ειρήνη πληρωμένη

αίμα κύλησε στη γη.

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ

Με μίσος όλοι με χτυπούν

την φτώχεια μου χλευάζουν

βλέπουνε τα κουρέλια μου

και δεν με λογαριάζουν.

ΡΕΦΡΑΙΝ

Άτιμη κι άδικη ζωή

τι ζήτησα από σένα;

με κέρασες μόνο ντροπή

και με έδιωξες στα ξένα.

Στο μαύρο σκούρο ουρανό

ζητώ μια ηλιαχτίδα

ο νους μου τρέχει στο χωριό

και στην γλυκιά πατρίδα.

Και τώρα σαν απόβλητο

της σκάρτης κοινωνίας

είμαι στο απυρόβλητο

αφού δεν έχω μία.

ΟΛΑ ΑΡΧΗ

Ένα βήμα θε να κάνω

Σταθερό πάνω στη γη

Τη ματιά να ’χω κει πάνω

Σαν η γνώση μ’ οδηγεί

Γνώση, μόρφωση, σοφία

Θα κερδίσω όσο ζω

Και όχι με την αλχημεία

Να ζητάω να σωθώ

Μέχρι εκεί που ατενίζει

Η ματιά μου να κοιτά

Και έτσι πάντα θα γνωρίζει

Κάθε τι και πιο σωστά

Άνθρωπος δεν είναι κράμα

Είν’ αρχή, είναι το φως

Και θα κάνει ένα θαύμα

Όμοιο κι αληθινό

ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ

Ξεπήδησαν σαν σκιές
Και πέρασαν σιμά μου
Και μου θυμίσανε πληγές
Που πλήξαν την γενιά μου

Ζούνε στο σκότος της σιωπής
Με μίσος ξεδιψάνε
Βλαστάρια κόβουν της ζωής
Μύθους παντού σκορπάνε

Έχουνε και όπιο καλό
Για τα προβλήματά μας
Σερβίρουν γύρω το κακό
Πλανεύουν τα παιδιά μας

Τους τρεις πυλώνες γκρέμισαν
Με βλέπουνε σαν θύμα
Τι κι αν τα πάντα στέρησαν
Τούτοι ζητούν το χρήμα

Η ΦΛΟΓΑ ΣΟΥ

Τα νάζια τα καπρίτσια
Το σκέρτσο σου κορμί
Δεν γίνεται συνήθεια
Σαν καίει ό,τι βρει

ΡΕΦΡΑΙΝ
Μου καις τη δόλια μου καρδιά
Μου καις τα όνειρά μου
Κι ας ζήταγα κάθε βραδιά
Να σ΄ έχω αγκαλιά μου

Μ΄ έχεις τρελάνει θα το πω
Με τα καμώματά σου
Αυτά με κάνουν να μεθώ
Σαν είμαι μακριά σου

Αλυσοδένει το κορμί
Χαμόγελο της πλάνης
Μου καίει πάντα την ορμή
Δεν νιώθει τι μου κάνει

ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΣΟΥ ΜΙΛΟΥΣΑΝ

Τα σύννεφα της μοναξιάς
Κατέβηκαν στη γη
Μαζί τους περπατούσανε
Ο ήλιος και η αυγή

Στο δρόμο κατηφόρισαν
Που σ’ είχα πρωτοδεί
Και άνοιξε ο ουρανός
Για να φανείς εσύ

Τα αστέρια σου μιλούσανε
Να ξαναρθείς εδώ
Τα όνειρα κυλούσανε
Χωρίς προορισμό

Εσύ όμως μου έμενες
Στον κόσμο της σιωπής
Αχ την καρδιά σου άφηνες
Εκεί να μαραθεί

Στιχουργός:

Αριστείδης

ΤΟ ΣΦΥΡΙ

Κοπελάρα μου ωραία, κοπελάρα μου μικρή
Πρόσεχέ με 'γω κρατάω το γερό μου το σφυρί
Κι όταν πρέπει να καρφώσω, κοίτα το πολύ καλά
Είναι πιο χοντρό απ΄ τ΄ άλλα και καρφώνει δυνατά.

Κι αν το δεις μη σε τρομάξει και μην κάνεις σαματά
Χάιδεψέ το, θα ξεχάσεις σαν πηγαίνει πιο βαθιά
Σαν θα κάνεις τη δουλειά σου, ζέστη πάλι συ θα βρεις
Το κορμί σου θα στενάξει κι όλη τη χαρά θα ζεις.

Η κατάσταση μικρή μου μη σου πάρει το μυαλό
Γιατί το σφυρί να ξέρεις γίνεται και πιο σκληρό
Γι’ αυτό θέλω σαν το πιάσεις να το κάνεις απαλά
Κι αν το δεις να μεγαλώνει μην του κάνεις τα τρελά.

Χάιδεψέ το, φίλησέ του, είν’ το πιο χοντρό θα πεις
Και θα την περάσεις φίνα, σου το λέω θα το δεις
Έλα σκύψε ν’ απολαύσεις, κάνει τη δουλειά καλά
Και χαρίζει ευτυχία αν το νιώσεις πιο βαθιά.

Η ΓΝΩΣΗ

Η γνώση είναι και θα είναι αρετή
Αν την ευρείς προχώρα
Θα χεις την δύναμη να πεις
Τι νιώθει όλη η χώρα

Στο κρύο νιώθει μοναξιά
Κρύβεται σαν τον κούκο
Την άνοιξη νιώθει τα πουλιά
Ξεχνάει και τον βρούτο

Ο πλούτος δίνει δύναμη
Και άνεση μεγάλη
Μα γύρω οι κιλιβδινοι
Ρίχνουν καυτό ατσάλι

Έχοντας γνώση αρετή
Ετούτα τα γνωρίζεις
Και πάντα με την προκοπή
Εσύ κορφή αγγίζεις

ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΖΕΙ

Είναι στο απυρόβλητο
Λεχρίτες και κοπρίτες
Σου λεν δεν είναι δυνατό
Ότι ζητούν πολίτες

Θα θίξουμε κεφάλαιο
Και θα χουμε κυρώσεις
Εάν δοθούν επ’ αύριον
Εις τον λαό πιστώσεις

Και αυτοί θα θυσαυρίζουνε
Με φόρους του πολίτη
Μισθούς μεγέθους χρίζουνε
Εσέ θα πουν λεχρίτη

Μόνιμοι γίναν όλοι τους
Το σύστημα κρατά
Και την κλοπή στο χώρο τους
Κανείς μη την μετρά

Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ - ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ - 1+1=10

Για να επιβιώσει το κεφάλαιο
Πρέπει να ζήσει ο άνθρωπος
Ίσως γι αυτόν να είναι μοιραίο
Ίσως για κείνο να είναι σωστό

Μια μηχανή θέλει και χέρια
Και ένα έργο θέλει μυαλό
Μια ιστορία θα είναι ωραία
Όταν αυτή έχει σκοπό

Σαν το κεφάλαιο θέλει να ζήσει
Θέλει δροσιά θέλει ζωή
Πως λειτουργεί η μηχανή της
Όταν το γράσο θα έχει χαθεί

Έτσι λοιπόν χρήμα και εργάτης
Πρέπει να δούνε τα απλά
Το ένα χέρι δεν είν' ακαμάτης
Το άλλο χέρι θρέφει κοσμά

ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ

Θέλω πάντα τ’ όνομά σου
να κρατάς εσύ ψηλά
κι η αστραφτερή ματιά σου
να κοιτά πιο ταπεινά.

Γιατί γύρω οι ανθρώποι
θα σε κρίνουνε θα δεις
μην σε πούνε ψηλομύτη
κοκοράκι της αυλής.

Σου φωνάζει πως δεν πρέπει
να είσαι αδιάφορος παντού
και μην πεις εσύ τι τρέχει
κι ας είναι τ’ αλλουνού.

Σαν αγνός ν’ αγκαλιάζεις
κάθε κει περαστικό
κι ό,τι γύρω σε αγγίζει
να ’χει γίνει φιλικό.

ΑΥΡΙΟ

Στο περίμενε σε βάλανε κι ελπίζεις
για να δεις αν το νερό παντού κυλά
και η πηγή αναρωτιέσαι αν δροσίζει
αχ, με γνώση και τα φώτα της σκορπά.

Είναι αλήθεια ο καθρέφτης θα σε πείσει
γιατί μέσα του το είδωλο θα δεις
αν το αύριο κι εσένανε ποτίσει
και θα δείξει μια εικόνα της ζωής.

Όλα όμορφα κι ωραία ξεκινάνε
και η ζωή εδώ θα δώσει πιο πολλά
γιατί σου έταξαν πως γρήγορα θα πάμε
σ’ ένα σκέλος που δεν έχει πια βραχνά.

Μια κραυγή σαν κεραυνός μη σε τρομάξει
στην απόλυτη γαλήνη και σιγή
και μην πεις ότι ήταν βόμβα που θα σκάσει
γιατί ψέμα πήρε δύναμη και ισχύ.

ΠΟΙΟΣ

Την μηχανή του χρόνου
ποιος την γύριζε σωστά
και τα άχρηστα του πόνου
τα περνούσε στα ψηλά;

Και δεν είδε την αλήθεια
και δεν είδε τη ζωή
για να σβήσει παραμύθια
που σου φέρνουνε οργή.

Κει που έφτιαξε τον λέων
φτιάχνει μόσχο σιτευτόν
σα να λέει ειν’ μοιραίο
ζει, υπάρχει το κακόν.

Γι’ αυτό θέλω την αλήθεια
για την μηχανή αυτή
και να πάψει να γλυκαίνει
το θολό απ’ το κρασί.

ΕΝΑ ΓΙΑΤΙ

Γιατί στο 90 τοις εκατό
να υπάρχει η ανισότητα
ενώ στο 10 τοις εκατό
να υπάρχει η τελειότητα;

Βρήκαν καινούργιο όπιο
λαό να υποτάξουν
και με τον πατριωτισμό
αυτοί να μας πατάξουν.

Κι αυτοί στο απυρόβλητο
τους πάντες να πατάνε
και τον λαό στο πρόχειρο
όλοι τους να περνάνε.

Έχουνε τάχα τούτοι δει
το βάραθρο πως είναι;
Ή έχουν την ψευδαίσθηση
πως άνθρωποι δεν είναι;

ΕΝΑ ΒΗΜΑ

Ποιος με γνώση και σοφία θα μιλήσει
στων Ελλήνων τα παιδιά πιο καθαρά
να τους πείσει για πατρίδα και για πίστη
και να πάψουνε να είν’ σαν τα σκυλιά.

Η Ελλάδα μας χρειάζεται Ειρήνη
και όλοι είναι χρήσιμοι παντού
το κεφάλαιο να δώσει την γαλήνη
κι ο εργάτης να έχει πρόοδο στο νου.

Όλα αυτά ζητούν συνεργασία
για να δουν κι οι άλλοι γύρω οι λαοί
πως η Ελλάδα είναι χώρα ευημερίας
και έχει υγιέστατη Βουλή.

Κάθε Έλληνας να δει τον γείτονά του
κάθε τέκνο να μορφώνεται σωστά
η πατρίς θε να φρουρεί συμφέροντά του
και το γήρας να χει θέση που μετρά.

ΘΑ – ΘΑ – ΘΑ – ΘΑ

Σε ένα κόσμο που τα σύνορα θα σβήσουν
Θά 'θελα να δω στα πάντα πιο πολλά
Την ειρήνη όλοι γύρω να γνωρίσουν
Και στη φύση να προσφέρουν ανθρωπιά

Είναι αλήθεια πως το ατσάλι αν το δέσεις
Και του δώσεις τη σωστή του τη μορφή
Τότε μέσα και σε βάραθρο αν πέσεις
Θα αντέξει να σε βγάλει στην κορφή

Η πολιτική γραμμή τους να’ χει χρέος
Να προσφέρει στον λαό της πιο πολλά
Και τριγύρω να χει κτίσει ο σπουδαίος
Τα σχολειά που θα σπουδάσουν τα παιδιά

Και έτσι η γνώση θα προσφέρει ευκαιρίες
Και όλοι οι άνθρωποι θα βλέπουν καθαρά
Πως με αγώνα θα αποδείξουνε αξίες
Και όλοι εκεί θα φτιάξουν πιο πολλά

ΣΚΕΨΟΥ

Για να σκίσεις εσύ το πέπλο
Και να δεις πιο καθαρά
Πως η γνώση της απάτης
Θα σου πάρει πιο πολλά

Τόσες μάσκες πάντα κρύβουν
Αχ τη λάθος τους γραμμή
Και σε ρίχνανε στο ψέμα
Σαν σου φέρνανε οργή

Πάντα γω θα το φωνάζω
Γιατί πρέπει να το δεις
Είμαι γω που τους τρομάζω
Η γραφή κάποιας οργής

Τώρα κάτσε εδώ και σκέψου
Θέλεις να 'σαι εσύ αυτός
Δεν θα πω το λογικέψου
Μπρος χαμός πίσω γκρεμός

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Χαμένες στιγμές μίας ώρας
Μου παίρνουν τα πάντα εκεί
Το λέω θα κλέψω μιας χώρας
Την ήσυχη πλάνα ζωή

Και σαν απαγκιάσει το πνεύμα
Γαλήνια θα πορευτώ
Να κάνω τα πάντα με νεύμα
Σαν θα βρω τροφή να γευτώ

Αυτή θα είναι πάντα για μένα
Η σκέψη που θέλει να δει
Μια φύση που δίνει σε μένα
Τα πάντα και την αρετή

Και σαν την αυγή θα φωτίσω
Το διάβα τους το σκοτεινό
Τον άνθρωπο γω θα ζητήσω
Που να χει σωστόν ορισμό

ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ ΘΑ ΒΡΕΙΣ

Σε ένα ήσυχο δρομάκι
Είπα λίγο να σταθώ
Γιατί ένοιωσα το κάτι
Που με γέμιζε καιρό

Βρήκα πάλι τη γαλήνη
Και το βλέπω καθαρά
Γιατί όλοι με ειρήνη
Αγκαλιάζουν τα παιδιά

Μια φωνούλα κάποιο τέκνο
Βγήκε βόλτα να χαρεί
Οι φωνούλες και το γέλιο
Ζωντανεύουν το πρωί

Φάνηκαν και περιστέρια
Στον γαλάζιο ουρανό
Γιατί των παιδιών τα χέρια
Μοίραζαν τροφή σωρό

Η ΓΝΩΣΗ

Σε ένα βράχο ξεχασμένο
Βρήκα σπόρο καρπερό
Είπα να τον εφυτέψω
Ίσως και τον εγευτώ

Έψαξα παντού λυπάμαι
Γή που νάχει και δροσιά
Και στο φύτεμα θυμάμαι
Πως τινάζαν την βρομιά

Που θα βρω την γη Θεέ μου
Μόνο βούρκος και κακό
Και γυρίζει το μυαλό μου
Σάπιο θαν πολιτικό

Κοπριά παντού υπάρχει
Όχι χώρος δροσερός
Ήρθε τώρα και εθνάρχης
Που 'ναι και πιο πονηρός

ΑΣΠΡΟ - ΜΑΥΡΟ

Ξανεμίζεται η σχέση
Της Ειρήνης τελικά
Και τα τύμπανα πολέμου
Πάλι πήρανε φωτιά

ΡΕΦΡΑΙΝ

Ποιος μπορεί να δει τριγύρω
Να φωνάξει δυνατά
Πως αφέντες του πολέμου
Έρχονται απ’ το βορά

Θέλουνε κυριαρχία
Και με όπλα φονικά
Καταστρέφουν ό,τι βρούνε
Χάνεις Γένος και παιδιά

Δυό θεοί στον ίδιο χώρο
Δεν χωράνε στη ζωή
Ή το χρήμα; Ή η πίστη;
Μια στις δύο θα είναι εκεί