Βρεττός Βόρης, Ποιητής, Λαογράφος, στιχουργός
Θολώνει το μυαλό μου
στο κρασάκι
και σκίζω τα κιτάπια
τα παλιά
κι αν βρέθηκα σκυφτός
στο σκαλοπάτι
αιτία είν’ η δόλια μου
καρδιά.
ΡΕΦΡΑΙΝ
Παράνομο παιχνίδι δεν
υπάρχει
ο έρωτας το χρόνο δεν
μετρά
κι αν πάντα στο
περίμενε σκοντάφτει
ο φταίχτης θα πληρώνει
ακριβά.
Αλίμονο ξεχνάς πως τα
λουλούδια
πληγώνουν με τ’
αγκάθια τη ζωή
και τότε πόνου
γίνονται τραγούδια
στης νύχτας της
απόλυτη σιγή.
(Ρ)
Παράνομο παιχνίδι δεν
υπάρχει
ο έρωτας το χρόνο δεν
μετρά
κι αν πάντα στο
περίμενε σκοντάφτει
Παίζουνε με τις λέξεις
αυτοί που διοικούν
τον άνθρωπο ζητάω
τάχα μου θα τον βρουν;
Ή πάντα μέσ’ απ’ τη
βουλή
της σάπιας κοινωνίας
αυτοί θα μας
προβάλλουνε
τέρατα εξουσίας;
Ζήτησα τον άνθρωπο
δεν ζήτησα πολλά
βρώμα ζητά ο
απάνθρωπος
να φέρει τα δεινά.
Κι εγώ ζητιάνος έγινα
σ’ αυτά που έχω
πληρώσει
κι αυτοί μου φέρνουν
πρόσχημα
Ο χρόνος πάντα γύρω
μας
αφήνει τη σκιά του
και μας στερεί τα
νιάτα μας
σαν πάγος η καρδιά του.
Σε χάιδεψε στα νιάτα
σου
ζέστανε την καρδιά σου
και μ’ όνειρα εκλάδευε
όλα τα όνειρά σου.
Κάθε ηλιοβασίλεμα
άρχιζε ιστορίες
δυναμικές του έρωτα
Ψάχνεις να βρεις τον
άνθρωπο
έτσι παντού φωνάζεις
μα γύρω τον συνάνθρωπο
εσύ δεν λογαριάζεις;
Γι’ αυτό ρωτώ, για
σκέψου το
σκέψου το καθαρά
στην ύλη εγονάτισες
μόνο για τα πεζά.
Δεν είμαι ο φίλος της
σιωπής
ούτε της απραξίας
σαν πνεύμα θα σου πω
ντροπής
σ’ αυτή την πανδημία.
Κοίτα λοιπόν τριγύρω
σου
κοίτα πιο καθαρά
τον ήλιο και τ’
αστέρια
Το νερό μες στο αυλάκι
αχ, κυλούσε κει γοργά
καρδερίνες κι αηδόνια
κι όλη η φύση μας γελά.
ΡΕΦΡΑΙΝ
Σαν μας χάριζε
τραγούδι
και ξυπνήσαν οι θεοί
τη μαγεία σαν λουλούδι
‘δώ μας έντυσαν τη γη.
Πώς εγώ να περιγράψω
και να πω αληθινά
όλοι οι κάμποι και τα
δάση
γέμισαν ξανά πουλιά.
(Ρ)
Σαν μας χάριζε
τραγούδι
και ξυπνήσαν οι θεοί
τη μαγεία σαν λουλούδι
Το τσεκούρι της αγάπης
είν’ το χρήμα
που χτυπά την ευτυχία
πιο συχνά
δεν αφήνει εκεί τον
έρωτα να ζήσει
γιατί τούτο έχει πάντα
τον παρά.
Είναι άδικο, το
βλέπεις, δεν σε νοιάζει
η ζωή να μας στερεί
τόσα καλά
το λουλούδι που
ανθίζει σ’ έναν κάμπο
πάντα ζήταγε του
ουρανού δροσιά.
Πόσοι νέοι
καταργούνται της ζωής τους
καθώς χάνουνε τα νιάτα
δω κι εκεί
γιατί έκλεψε ο πλούτος
την τιμή τους
και τους βλέπεις σαν
αδέσποτο σκυλί.
Είναι άδικο, το
βλέπεις, δεν σε νοιάζει
η ζωή να μας στερεί
τόσα καλά
τα λουλούδια που ανθίζουν
σ’ έναν κάμπο
Θέλω να νιώσεις τη
χαρά
και της αγάπης γέλιο
κι απ’ την πηγή να πιείς
δροσιά
κι εγώ ας περιμένω
ΡΕΦΡΑΙΝ
Ήρθαν ψαλιδωτά πουλιά
γεμίσαν τον αγέρα
και φέραν γέλιο και
χαρά
δροσίσαν την ημέρα.
Ένα κελάρισμα γλυκό
ξυπνά τα όνειρα μου
στο ανοιξιάτικο χωριό
έκλεψες την καρδιά μου.
(Ρ)
Ήρθαν ψαλιδωτά πουλιά
γεμίσαν τον αγέρα
και φέραν γέλιο και
χαρά
Είναι της νύχτας
εραστής
του πόνου το μουράγιο
έλα και τώρα να με
βρείς
πριν γίνεις το ναυάγιο.
ΡΕΦΡΑΙΝ
Σύννεφα κι αστροφεγγιά
ρίχνεις ενώ σε ψάχνω
κι αν μες στα πέλαγα
γυρνάς
σαν φάρος ‘γώ σε πιάνω.
Κι αν είν' η ώρα
σιωπηλή
φεγγάρι θα ποτίσει
και την αγάπη που
ζητάς
έχω να σε φροντίσει.
(Ρ)
Σύννεφα κι αστροφεγγιά
ρίχνεις ενώ σε ψάχνω
κι αν μες στα πέλαγα
γυρνάς
Το σαπιοκάραβο χτυπούν
οι ανέμοι
και το πηγαίνουν μια
εδώ και μια εκεί
κι αυτό παλεύει μέσα
σ' όλες τις φουρτούνες
αμετανόητοι πικρής,
σκληρής ζωής.
Κι όταν λιμάνι βρει
αυτό για να αράξει
ένα χαμόγελο δεν θα ‘ναι
αρκετό
απ' τις φουρτούνες στη
ζωή που 'χει περάσει
είναι στο χρόνο το
ποτό της γιατρικό.
Έτσι κατάντησε και η
μικρή ζωή μου
κι αναζητώ λίγη χαρά
για να σταθώ
κι ένα μουράγιο για να
βρει η ύπαρξή μου
και τότε σ' όλους σας
θα πω ευχαριστώ.
Κι όταν λιμάνι βρει
αυτό για να αράξει
ένα χαμόγελο δεν θα ‘ναι
αρκετό
απ' τις φουρτούνες στη
ζωή που 'χει περάσει
Έλληνα ξύπνα, ξύπνα σου
λέω
σε καταστρέφουν ξένα
σκυλιά
κι αν δεν το δεις θα ‘ναι
μοιραίο
για της Ελλάδος τα
παιδιά.
Ο νέος θέλει να ‘χει
αξία
είτε στη γνώση ή στη
δουλειά
και αναγνώριση πάντα
να έχει
όταν σαν άνθρωπος
δίνει πολλά.
Επιδοτήσεις δεν σας
ζητάει
θέλει μια τέχνη
δυναμική
για να προσφέρει στην
κοινωνία
κι ο ίδιος να δει την
προκοπή.
Διώχτε λοιπόν ξένα
σκυλάκια
που ‘δώ γαβγίζουν σαν
δουλικά
είτε Εβραίων ή
Αμερικάνων
είτε του Χίτλερ φτηνά παιδιά.
Ποιός θα βγει να
περιγράψει
την καινούργια ιστορία
και να πει θα
διαγράψει
κάθε σάπια εξουσία;
ΡΕΦΡΑΙΝ
Μόρφωση, δουλειά,
παιδεία
καταστρέφει ολημερίς
και χτυπά αδυναμία
σε χρεώνει, μην το
πεις.
Πως λαό καταπιέζει
με τα οικονομικά
και γυρίζει και
αρπάζει
σαν στερεί τόσα πολλά;
Τις ορέξεις κεφαλαίου
όλοι βλέπουνε συχνά
και τον οίκο εκεί του
γέρου
Το παιχνίδι της αγάπης
ποιός το έπαιξε σωστά
και δεν είπε της
απάτης
λόγια ψεύτικα λειψά;
ΡΕΦΡΑΙΝ
Είναι ο έρωτας τραγούδι
σαν το γάργαρο νερό
που ποτίζει το
λουλούδι
σ’ οποιονδήποτε καιρό.
Ποιός αγάπησε στ'
αλήθεια;
Να ‘ρθει εδώ να μας το
πει
δίχως σάλτσες παραμύθια
(Ρ)
Είναι ο έρωτας τραγούδι
σαν το γάργαρο νερό
που ποτίζει το λουλούδι
σ’ οποιονδήποτε καιρό.
Θα σπάσω ρολόι του
χρόνου
που φθείρει τα πάντα
στη γη
κι αφήνει σημάδια του
πόνου
σαν μια εξουσία σκληρή.
Το λόγο αυτόν θα
κρατήσω
κι ας λεν οι τριγύρω
πολλά
σφυρί που χτυπά εις τ’
αμόνι
θυμίζει ο χρόνος κυλά.
Η γνώση μου λες είναι
αιτία
που βλέπει πολύ καθαρά
κι αφήνει την ύλη να
λιώνει
Και το χέρι σου απλώνεις
στο Θεό που προσκυνάς
και του λες πως
δυναμώνεις
αν θα δώσει και σε μας.
Δύναμη και καλοσύνη
με σοφία θεϊκή
ζήλεια, μίσος και
κακία
να χαθούνε απ' τη γη.
Τότε πίστη και ελπίδα
θα’ χουν όλοι στο Θεό
και οι άνθρωποι με
πνεύμα
Σ' αγαπώ σαν το
λουλούδι
που φυτρώνει ‘δώ στη
γη
κι αν το δεις σαν το
τραγούδι
κάθε φύλλο μη μαδείς.
Γιατί τούτη η μαγεία
θε και σβήνει σιωπηλά
και γεμίζει η καρδιά
άνοιξη και ομορφιά.
Το λουλούδι του
χειμώνα
έχει χρώματα πολλά
μοιάζει σαν την
ανεμώνα
Τρέλα και περιφρόνηση
σπρώχνει αλλού το νου
και η ντροπή στην
πρόκληση
είναι του αλλουνού.
Τέρμα στα δικαιώματα
πολίτη θα είσαι αυτός
εγώ πατώ στα πτώματα
συ θα είσαι ο
"σωστός".
Κι αν νέα νομοσχέδια
περνάει η βουλή
το δίκαιο το έχει
Πάρε τηλέφωνο, και μην
αργήσεις.
Θέλω μικρή μου, μια
συντροφιά.
Να ξανανιώσω, όπως
γνωρίζεις.
Τότε που ήμασταν,
μικρά παιδιά.
ΡΕΦΡΑΙΝ
Κι ο πλούτος όλος,
είν' η αγάπη.
Και αν το θυμάσαι, δεν
είχε δάκρυ.
Μόνο παιχνίδια, και
ξεγνοιασιά.
Κρυφτό και άλλα,
κλεφτά φιλιά.
Πάρε τηλέφωνο, είσαι η
χαρά μου.
Σ' αναζητάω, στα
όνειρά μου.
Σε κάθε σκέψη, είσαι
εσύ.
Μες στης νύχτας τη
γαλήνη
είπα λίγο να σταθώ
και να βγω από τη δίνη
που με σπρώχνει να
χαθώ.
Τέρατα και όχι
ανθρώποι
που για αίμα
αιμοδιψούν
και σου λεν εδώ Ευρώπη
κι άμα θέλουν σε
πατούν.
Πλήρωνε λοιπόν
ετούτους
που είναι μέσα στη
βουλή
και μην ψάχνεις για
τον κούκο
Το χρήμα μάς σκοτώνει
άνθρωπέ μου
γιατί πληθύναμε εδώ
ταχιά
και χάνουν τα
τσιφλίκια τους Θεέ μου
οι προύχοντες από τα
δουλικά.
ΡΕΦΡΑΙΝ
Τη γη μας και τα πάντα
ξεπουλάνε
αυτοί διαφεντεύουνε τη
γη
και πόλεμο αν θέλουν
ξεκινάνε
το θύμα να θυμάσαι θα
είσαι εσύ.
Τους ήρωες τους κάνουν
οι ανθρώποι
που έμαθαν να ζούνε
ταπεινά
τα όπλα θα στα δώσουν
παλιανθρώποι
που μάθανε να ζουν στα
σκοτεινά.
(Ρ)
Τη γη μας και τα πάντα
ξεπουλάνε
αυτοί διαφεντεύουνε τη
γη
και πόλεμο αν θέλουν
ξεκινάνε
Γαρύφαλλα, γαρδένιες
και ζουμπούλια
ανθίσανε ξανά στη
γειτονιά
και βγήκαν κανταδόροι
με τραγούδια
να νιώσουμε τα χρόνια
τα παλιά.
ΡΕΦΡΑΙΝ
Αλίμονο τα νιάτα μας
χαθήκαν
σαν βλέπεις να ‘ναι
όλα στη σιωπή
με ένα κινητό όλα
μπλεχτήκαν
και χάσανε το μύθο την
αυγή.
Ο έρωτας τα βέλη του
σκορπούσε
μα όλα τους χαθήκαν
στο κενό
σαν βλέπεις πως
κανένας δεν μιλούσε
για τούτο ή για κείνο
το κακό.
(Ρ)
Αλίμονο τα νιάτα μας
χαθήκαν
σαν βλέπεις να ‘ναι
όλα στη σιωπή
με ένα κινητό όλα
μπλεχτήκαν
Σαν ηλιαχτίδα τρύπωσες
κρυφά στην κάμαρά μου
και σαν Ρωμαίος μάδησες
τα φύλλα της καρδιάς
μου.
ΡΕΦΡΑΙΝ
Ζητιάνα της αγάπης σου
έγινα και τρομάζω
σαν έλιωνα στα χάδια
σου
αγάπη μου φωνάζω.
Ήρθε η ώρα κι η στιγμή
που φεύγεις μακριά μου
σαν νυχτοπούλι στη
σιγή
κλέβεις τα όνειρά μου.
(Ρ)
Ζητιάνα της αγάπης σου
έγινα και τρομάζω
σαν έλιωνα στα χάδια
σου
Η μάνα γη σε γέννησε
και τούτη θα σε πάρει
κόκκο της άμμου πότισε
ο ήλιος το φεγγάρι.
Λαβύρινθος η ύλη
σε σπρώχνει στα σαθρά
ζητά να παγιδέψει
το πνεύμα καθαρά.
Τα όπλα της πολύπλευρα
κτυπά αδυναμίες
σε ρίχνει σε
ελαττώματα
Πνεύμα μου άσκοπα
γυρνά
στο χάος της σιωπής
και αν τα ανθρώπινα
ζητά
της ύλης να γευτεί.
Ήλιος, ύδωρ καθαρό
να δώσουνε ζωή
και στον μακρύ τον
ποταμό
χρόνο για να σκεφτεί.
Δεν σου ζητά ευθύνες
ούτε θα πει ντροπή
κι αν βρει παντού
κηφήνες
θα πει πως ζουν κι
αυτοί.
Πνεύμα και ύλη μη
σιωπούν
αν δούνε χαλασμό
γιατί στο άπειρο σαν
βγουν
Τα περίεργά του βλέπω
αδελφέ μου
θα τα πω κι ας γίνει
σαματάς
κι αν φωνάξω δεν θα
φταίω εγώ Θεέ μου
για τα λάθη της που
κάνουνε ζημιά.
ΡΕΦΡΑΙΝ
Είναι άδικο, το βλέπει,
της φωνάζω
να γυρίζει σε σοκάκια
πονηρά
κι εγώ τώρα σαν
ζητιάνος να κοιτάζω
την αγάπη μου στον
δρόμο να πονά.
Είναι αλήθεια πως θα
μαραθεί στο δρόμο
το λουλούδι που μου
έδινε χαρά
φταίχτης θα ‘ναι πάντα
στη ζωή ο πόνος
που σκοντάφτει εις τα
φώτα τα τρελά.
(Ρ)
Είναι άδικο, το βλέπει,
της φωνάζω
να γυρίζει σε σοκάκια
πονηρά
κι εγώ τώρα σαν
ζητιάνος να κοιτάζω
Σου χάρισα φεγγάρι και
τ' αστέρια
το βράδυ στη μικρή
ακρογιαλιά
τα χέρια σου λευκά σαν
περιστέρια
τ' απλώνεις για να
νιώσεις ζεστασιά.
ΡΕΦΡΑΙΝ
Νεράιδα με τα χρυσά
μαλλιά σου
μη φύγεις και μ'
αφήσεις μοναχό
με βλέπεις πως ζητώ
την αγκαλιά σου
να γείρω, στη μαγεία
να χαθώ.
Τα κάστρα της καρδιάς
μου τα γκρεμίζω
για να 'ρθεις σαν
πριγκίπισσα να ζεις
τον ουρανό με αστέρια
τον γεμίζω
και μες στα όνειρά σου
θα με δεις.
(Ρ)
Νεράιδα με τα χρυσά
μαλλιά σου
μη φύγεις και μ'
αφήσεις μοναχό
με βλέπεις πως ζητώ
την αγκαλιά σου
