ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ

Στο παζάρι φίλε είδα

Την μικρούλα του Κοσμά

Είχε μάτια που αστράφταν

Χείλη κόκκινα καυτά

ΡΕΦΡΑΙΝ

Ξελογιάστηκα και χάνω

Και δεν ξέρω που πατώ

Κάποιος φώναξε ρε χάνο

Το μωρό είναι καυτό

Όταν κάνει πανηγύρια

Η ζωή μας η μικρή

Μη γυρεύεις μπιχλιμπίδια

Στο θολό σου το κρασί

Και έτσι χρούτσου-χρούτσου είπα

το μεζέ μου να γευτώ

Και αν θα γίνω πάλι σκνίπα

Θα σας πω ήταν γραφτό

Ο ΩΡΑΙΟΣ

Έτσι ελεύθερος και ωραίος

Είπα θα ξενιτευτώ

Θα γυρίσω σαν Ρωμαίος

Άλλα φρούτα να γευτώ

Σε ωραίες παραλίες

Μαριδάκι και κρασί

Θα κεράσω τις ωραίες

Να τη βρούμε και ό,τι βγει

Σαν ελεύθερο σπουργίτι

Αν με δουν να τριγυρνώ

Είμαι της ζωής αλήτης

Και τα πάντα θα γευτώ

Και αν η μοίρα μου το θέλει

Να χτυπήσω το ζερό

Βλέπεις φύσηξαν ανέμοι

Και ήρθα πάλι μόνος ‘δώ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Φεύγω και πάω μακριά

Στα άγνωστα τα μέρη

Ψάχνω να βρω την ανθρωπιά

Στου ανέμου το αγέρι

Μα στο γοργό το διάβα μου

Πέσαν οι κεραυνοί σας

Και ξύπνησαν στην μνήμη μου

Ασκήμιες της ντροπής σας

Θα ψάξω τόπο για να βρω

Και εκεί να απαγκιάσω

Και να ποθήσω το κακό

Μήπως και σας ξεχάσω

Σαν χάρος ήρθε άγγελος

Με πήρε μακριά σας

Μίλησε σαν προάγγελος

Σβήνει η ανθρωπιά σας

ΜΙΑ ΛΕΞΗ

Άνθρωποι στη δοξασμένη γη

Κρύβουνε τη σκιά τους

Φοβούνται και το κάτοπτρο

Μην κλέψει τη ματιά τους

Ζούνε μες την παράλληλο

Δεν νιώθουν τη φυγή

Άλλοι το λένε η άυλος

Και χώρο για σιγή

Μα φύσημα του ανέμου

Διέλυσε τη σκιά

Και ο τρόμος του πολέμου

Τη φέρνει πιο κοντά

Γι’ αυτό σαν μια εικόνα

Προβάλλω τη στιγμή

Και η σκιά στο κάτοπτρο

Γύρισε για να δει

Ο ΣΚΥΦΤΟΣ

Στη ζωή θα μάθεις φίλε

Να΄ σαι πιο προσεχτικός

Και μην πεις πως ‘κει δεν είναι

Ο ξενύχτης ο σκυφτός

ΡΕΦΡΑΙΝ

Ένα απόβραδο με βρήκαν

Στην ταβέρνα του Ψυρρή

Και ξενύχτη όλοι με είπαν

Σαν με είδανε εκεί

Το μπλα-μπλα πάλι θ’ αρχίσει

Η ιστορία είν’ παλιά

Το κακό κυλά σαν βρύση

Η παντόφλα είν’ βαριά

Γι’ αυτό πρόσεχε στο λέω

Κάθε βήμα να ‘ν σωστό

Και μην πεις ήταν μοιραίο

Να εδρεύει το κακό

Η ΣΙΓΗ

Απόμερα τραβήχτηκα

Λίγο να ξαποστάσω

Και όλα τα προβλήματα

Ζητώ να τα ξεχάσω

ΡΕΦΡΑΙΝ

Αυτά θολώναν την ματιά

Σβήσαν τα όνειρά μου

Μου φέρανε την παγωνιά

Στην ήσυχη καρδιά μου

Έφυγες και άφησες πληγές

Στο δόλιο το κορμί μου

Ποτέ σου δεν εσκέφτηκες

Αυτή την ύπαρξή μου

Και τώρα μόνος στη σιωπή

Και στο βαθύ σκοτάδι

Σύρω το δόλιο μου κορμί

Χωρίς ζωής το χάδι

ΕΡΩΣ

Αχ! του έρωτα παιχνίδι

ποιος ξεκίνησε ρωτώ

με τα κάλλη της μ’ αγγίζει

στην καρδιά και στο μυαλό.

ΡΕΦΡΑΙΝ

Σαν σωτήρας, σαν Ρωμαίος

βρέθηκε πολύ κοντά

να την σώσει ο ωραίος

και να κάψει μια καρδιά.

Κάποιος είδε σε μια λίμνη

μια νεράιδα σωστή

και του έφερνε τη δύνη

στο μυαλό και στην ψυχή.

Η νεράιδα της λίμνης

θύμα γίνεται σ’ αυτό

μα ο έρωτας μοιραίος

καίει τον μικρό θεό.

ΠΑΤΡΙΣ – ΘΡΗΣΚΕΙΑ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Τρεις πυλώνες αν θα ρίξεις

θα πληγώσεις μια γενιά

γι’ αυτό πρόσεξε να δείξεις

σύνεση και λεβεντιά.

Άσε πια τις κατσαρόλες

λεονταρισμός του χτες

και δεν θέλω με παρόλες

να σερβίρουνε ψευτιές.

Ήρωας θα πουν πως είναι

κάθε Έλληνας στη γη

γι’ αυτό πρόσεξε ποιο είναι

το σωστό ή η οργή;

Χώρα τούτη πονεμένη

δεν ζητά πολλά να δει

είν’ η ειρήνη πληρωμένη

αίμα κύλησε στη γη.

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ

Με μίσος όλοι με χτυπούν

την φτώχεια μου χλευάζουν

βλέπουνε τα κουρέλια μου

και δεν με λογαριάζουν.

ΡΕΦΡΑΙΝ

Άτιμη κι άδικη ζωή

τι ζήτησα από σένα;

με κέρασες μόνο ντροπή

και με έδιωξες στα ξένα.

Στο μαύρο σκούρο ουρανό

ζητώ μια ηλιαχτίδα

ο νους μου τρέχει στο χωριό

και στην γλυκιά πατρίδα.

Και τώρα σαν απόβλητο

της σκάρτης κοινωνίας

είμαι στο απυρόβλητο

αφού δεν έχω μία.

ΟΛΑ ΑΡΧΗ

Ένα βήμα θε να κάνω

Σταθερό πάνω στη γη

Τη ματιά να ’χω κει πάνω

Σαν η γνώση μ’ οδηγεί

Γνώση, μόρφωση, σοφία

Θα κερδίσω όσο ζω

Και όχι με την αλχημεία

Να ζητάω να σωθώ

Μέχρι εκεί που ατενίζει

Η ματιά μου να κοιτά

Και έτσι πάντα θα γνωρίζει

Κάθε τι και πιο σωστά

Άνθρωπος δεν είναι κράμα

Είν’ αρχή, είναι το φως

Και θα κάνει ένα θαύμα

Όμοιο κι αληθινό

ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ

Ξεπήδησαν σαν σκιές
Και πέρασαν σιμά μου
Και μου θυμίσανε πληγές
Που πλήξαν την γενιά μου

Ζούνε στο σκότος της σιωπής
Με μίσος ξεδιψάνε
Βλαστάρια κόβουν της ζωής
Μύθους παντού σκορπάνε

Έχουνε και όπιο καλό
Για τα προβλήματά μας
Σερβίρουν γύρω το κακό
Πλανεύουν τα παιδιά μας

Τους τρεις πυλώνες γκρέμισαν
Με βλέπουνε σαν θύμα
Τι κι αν τα πάντα στέρησαν
Τούτοι ζητούν το χρήμα

Η ΦΛΟΓΑ ΣΟΥ

Τα νάζια τα καπρίτσια
Το σκέρτσο σου κορμί
Δεν γίνεται συνήθεια
Σαν καίει ό,τι βρει

ΡΕΦΡΑΙΝ
Μου καις τη δόλια μου καρδιά
Μου καις τα όνειρά μου
Κι ας ζήταγα κάθε βραδιά
Να σ΄ έχω αγκαλιά μου

Μ΄ έχεις τρελάνει θα το πω
Με τα καμώματά σου
Αυτά με κάνουν να μεθώ
Σαν είμαι μακριά σου

Αλυσοδένει το κορμί
Χαμόγελο της πλάνης
Μου καίει πάντα την ορμή
Δεν νιώθει τι μου κάνει

ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΣΟΥ ΜΙΛΟΥΣΑΝ

Τα σύννεφα της μοναξιάς
Κατέβηκαν στη γη
Μαζί τους περπατούσανε
Ο ήλιος και η αυγή

Στο δρόμο κατηφόρισαν
Που σ’ είχα πρωτοδεί
Και άνοιξε ο ουρανός
Για να φανείς εσύ

Τα αστέρια σου μιλούσανε
Να ξαναρθείς εδώ
Τα όνειρα κυλούσανε
Χωρίς προορισμό

Εσύ όμως μου έμενες
Στον κόσμο της σιωπής
Αχ την καρδιά σου άφηνες
Εκεί να μαραθεί

Στιχουργός:

Αριστείδης

ΤΟ ΣΦΥΡΙ

Κοπελάρα μου ωραία, κοπελάρα μου μικρή
Πρόσεχέ με 'γω κρατάω το γερό μου το σφυρί
Κι όταν πρέπει να καρφώσω, κοίτα το πολύ καλά
Είναι πιο χοντρό απ΄ τ΄ άλλα και καρφώνει δυνατά.

Κι αν το δεις μη σε τρομάξει και μην κάνεις σαματά
Χάιδεψέ το, θα ξεχάσεις σαν πηγαίνει πιο βαθιά
Σαν θα κάνεις τη δουλειά σου, ζέστη πάλι συ θα βρεις
Το κορμί σου θα στενάξει κι όλη τη χαρά θα ζεις.

Η κατάσταση μικρή μου μη σου πάρει το μυαλό
Γιατί το σφυρί να ξέρεις γίνεται και πιο σκληρό
Γι’ αυτό θέλω σαν το πιάσεις να το κάνεις απαλά
Κι αν το δεις να μεγαλώνει μην του κάνεις τα τρελά.

Χάιδεψέ το, φίλησέ του, είν’ το πιο χοντρό θα πεις
Και θα την περάσεις φίνα, σου το λέω θα το δεις
Έλα σκύψε ν’ απολαύσεις, κάνει τη δουλειά καλά
Και χαρίζει ευτυχία αν το νιώσεις πιο βαθιά.