ΤΙΟΥΤΟΙ

Η τραγωδία έφερε καταστροφή
αυτό ζητάν, αυτό θα πει
γνώθι δεν είχαν στην περίπτωση αυτή
κι όμως μένει η ντροπή.

Ποιος θα μιλήσει καθαρά
μήπως τα λείψανα αυτά
που φέραν τη διαφθορά
ΕΟΚ και ΝΑΤΟ και λοιπά;

Είναι ο πόνος σου λαέ μου τώρα
διέξοδο δεν βρίσκεις πουθενά
τέρατα όλα γύρω σου Θεέ μου
πίνουν, κλέβουν και γελάν.

Τούτοι ζητούσαν υπερήφανοι αστοί
που βρέθηκαν κρυμμένοι μέσα σε σακί
και σου πουλάν πολιτική
για ψάξε πιο καλά, έχουν ακόμα το βρακί;

ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Χθες μου ήρθε στο μυαλό
ένας μύθος του Αισώπου
που εμίλαγε απλά
για την πτώση του ανθρώπου.

Είν’ ο Δαίδαλος σοφός;
για να πείσει τον υιό του
να τον ρίξει στο κενό
και να παίξει το σκοπό του;

Έτσι και οι κυβερνώντες
αχ, σκορπίζουν τα παιδιά
κι αύριο θε να τους πουν
οτούρ μπακαλούν και γεια.

Είναι έλληνες αυτοί
στην πολιτική αυλή;
Κι αν μιλούν ελληνικά
είναι σκάρτα με ψευτιά.

ΜΗΧΑΝΟΒΙΟΣ

Μηχανόβιος και ωραίος
ήμουν φίλε μια ζωή
χάζευαν όλες τριγύρω
με γουστάρανε πολύ.

ΡΕΦΡΑΙΝ
Τέρμα γκάζια και με σούζα
φίλε τρέλα μην πουλάς
οι στροφές σου κρύβουν τόσα
και γι’ αυτό μη με κοιτάς.

Μηχανάρα είχα πάντα
με όλα φίλε τα κομφόρ
και σαν πέρναγα εκείνες
αχ, γουστάραν το κοκό.

Καλοκαίρι, παραλία
κούκλα μου μελαχρινή
σάλτα πάνω να βρεθούμε
Βάρκιζα εγώ κι εσύ.

ΟΧΙ ΞΑΝΑ

Ένα τραγούδι θα σας πω
τραγούδι ξεχασμένο
από τα βάθη της ψυχής
πατρίδας πονεμένο.

Ήταν τα λόγια τρυφερά
σου μίλαγαν με πάθος
ή ήταν πολέμου ιαχές
που σου ‘λεγαν το λάθος;

Τραγούδι κάμπου στα βουνά
στα δροσερά πλατάνια
αντί για δροσερά νερά
αίμα κυλά και δράμα.

Τραγούδι που έλεγαν αυτοί
που ήθελαν πατρίδα
οβίδες και ο θάνατος
στερούσαν κάθε ελπίδα.

ΤΟ ΚΙΚΙΡΙΚΟΥ

Κοπελάρα και μικρούλα
ήτανε και νοστιμούλα
όλο μπρίο όλο νάζι
μόν’ για έρωτα στενάζει.

ΡΕΦΡΑΙΝ
Και το σκέπτονταν τριγύρω
συγγενείς και αρεστοί
η κουκλάρα θέλει άντρα
μ’ ένα πήχη το λουρί.

Ψάχνοντας στο κατωχώρι
μήπως βρούνε τον σωστό
μα τα πάντα οδηγούσαν
στον τρελάρα τον κοντό.

Μα το πρόβλημα χωλαίνει
κι η κουκλάρα μένει εκεί
σαν μια κλώσα που προσμένει
κόκορα κάθε αυγή.

ΟΙ ΞΕΓΑΝΩΤΟΙ

Ντενεκέδες της ΤΙΒΙ
σου προβάλλουν και σου κλαίνε
πως η σύνταξη αυτή
είν’ το δράμα και γι’ αυτό λένε.

Ποιος επλήρωνε αδρά
χρόνια, χρόνια ζηλευτά
για να έχει σαν γεράσει
κάπου χώρο να αράξει.

Κι έρχονται οι ντενεκέδες
να σου πουν πως φταις εσύ
που εγέρασες και θέλεις
σαν τον άνθρωπο να ζεις.

Νούμερα απλά και μετρημένα
είναι ο λαός ο ελληνικός 10 εκ.
ο συνταξιούχος είναι 2 εκ.
πόσοι είναι οι εργαζόμενοι;

ΑΣΤΡΟΠΕΛΕΚΙ

Αστροπελέκι φρόνιμα
μην κάνεις ματσαράγκες
και γύρω κάθονται πολλοί
και είναι όλοι μάγκες.

ΡΕΦΡΑΙΝ
Τ’ ανέκδοτα τα ζωηρά
βλάπτουνε τον αγέρα
είναι κι εκείνα τα κουφά
που παίζουνε φλογέρα.

Αστροπελέκι μην τραβάς
του μάγκα το ζωνάρι
είναι τριγύρω πονηρά
κουτούκια με πατάρι.

Αστροπελέκι θα στο πω
ήσυχα και σταράτα
οι μάγκες έχουνε καρδιά
μας σέβονται την πιάτσα.

ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;

Όνειρα τρελά και αγαπημένα
πάντα στα προσφέρανε αυτοί
ζήταγαν να έχουν εξουσία
και ο είλωτας να είσαι πάντα εσύ.

Είναι άδικο και το γνωρίζεις
συ που κοίταγες μόνο τη δουλειά
σαν ερχόταν ώρα να ψηφίσεις
μου εψήφιζες με βάση τα λεφτά.

Κάθισε και σκέψου το λιγάκι
γιατί ο προύχοντας τα κάνει όλα αυτά
είναι τα κέρδη μόνο που κοιτάει
ή θα ζητά λαό να τον πατά;

Και τα δυο είναι ιστορία
και γι’ αυτό σου τάζει τα τρελά
αυτός ζει και έχει εξουσία
συ ο δούλος του σε μια γωνιά.

ΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ Νο. 2

Σαν σουρουπώνει χάνομαι
γίνομαι μαύρο χάλι
κάτι πλακώνει την καρδιά
σβήνω κι αυτό το βράδυ.

ΡΕΦΡΑΙΝ
Είναι βαριά η μοναξιά
στην καμαρούλα μόνος
παντού τριγύρω παγωνιά
και σύντροφος ο πόνος.

Ηλιοβασίλεμα μη δω
απόψε στην ταβέρνα
γι’ αυτό τα πίνω και μεθώ
πριν φτάσω ‘γω στο τέρμα.

Κάποιος εμίλησε πλατιά
κι είπε για τα μεράκια
που ‘χει σαν πέφτει η βραδιά
πίνοντας τα φαρμάκια.

ΠΑΡΑΜΥΘΙ Νο. 2

Ρε αλάνι ποιος σε είδε
και σου μίλησε απλά;
Πως το παραμύθι λέει
όποιος ρίχνει τον παπά.

ΡΕΦΡΑΙΝ
Παραμύθι παραμύθι
σου πουλάν εδώ κι εκεί
μα το πιο τρελό απ’ όλα
στο πουλάν πολιτικοί.

Γι’ αυτό άκουσε κι εμένα
π’ αγωνίστηκα σκληρά
τα ωραία παραμύθια
αχ, με βάλαν σε μπελά.

Αχ, αλάνι και μαγκίτη
μην τα βλέπεις σοβαρά
τα τερτίπια που σου κάνουν
κρύβουν πίσω μια σουπιά.

ΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ

Σαν φύγω κάποιο δειλινό
να παίζουν τα μπουζούκια
για να ξεχάσω τον καημό
βάσανα και τερτίπια.

ΡΕΦΡΑΙΝ
Θα φύγω ήρεμα κι απλά
να πα’ να κατοικήσω
απάνω στα ψηλά βουνά
τα ντέρτια μου να σβήσω.

Κάθε καημό θα τραγουδώ
κι αγέρας θα τον παίρνει
να τον ακούς το δειλινό
στους κάμπους σαν διαβαίνεις.

Το τελευταίο δειλινό
παίρνει τα όνειρά μου
σαν χελιδόνι χάνεται
ματώνει η καρδιά μου.

ΔΕΝ ΠΟΥΛΩ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Βγήκαν όλες οι λινάτσες
να μιλήσουν σοβαρά
να μας πουν το παραμύθι
πού θα βρούνε τον παρά;

Θέλουνε πολιτική
να πουλήσουν στο λαό
ας μας δώσουνε τα δώρα
το μισθό τον καθαρό.

Και να πάψουνε να κλέβουν
των Ελλήνων τα λεφτά
και τα κόκκινα τραπέζης
να καούν σ’ έναν κουβά.

Κάναν την Ελλάδα όλη
όλοι οι πολιτικοί
να χρωστάει, να ‘ναι επαίτης
και αυτοί μες στη χλιδή.

ΦΟΥΡΤΟΥΝΙΑΣΜΕΝΟ ΠΕΛΑΓΟΣ

Μάγκα γιατί δεν σκέφτηκες
δεν είδες παραπέρα
πως άλλοι κάνουν τη ζημιά
στερούν και τον αγέρα.

ΡΕΦΡΑΙΝ
Φουρτουνιασμένο πέλαγος
ήτανε το μυαλό σου
και δεν εσκέφτηκες σωστά
χάνεις τον εαυτό σου.

Πολιτική και τσαμπουκάς
χαρτί πολύ καμένο
αυτός που φύσαγε παρά
φεύγει, σ’ έχει γραμμένο.

Γι’ αυτό στο λέω ήσυχα
βάλ’ το νερό στ’ αυλάκι
και άσε τα καμώματα
μικρό παληκαράκι.

ΑΥΤΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ

Τα μαντάτα δεν στα είπαν
τα κανάλια της χλιδής
οι σουπιές εβγήκαν όλες
απ’ τον μύθο της ντροπής.

Αχ, μαυρίσαν παραλίες
που κολύμπαγαν αστοί
κροκοδείλια θα κλαίνε όλες
οι κηφήνες της ντροπής.

Φταίνε όσοι θε ν’ αρπάξουν
να κερδίσουν πιο πολλά
τη βουλή θέλουν να ρίξουν
εις τα χίλια δυο δεινά.

Ίσως όμως καταλάβουν
βουλευτές της συμφοράς
πως κηλίδες όλοι φέρνουν
στην ελληνική γωνιά.

ΑΝΤΕ ΒΡΕΣ ΤΑ

Τι να πω και τι να γράψω
ίδια πάντα ιστορία
φέρνουν νέο καραγκιόζη
να μιλά για σωτηρία.

Μα μπορεί σαν τον ξινό
να ‘ναι η πολιτική του;
κι η ζημιά που θε να φέρει
να ξεπλένει το βρακί του;

Έτσι πρόσεχε πολίτη
τα γλυκά και τα ξινά
η βουλή ήτανε βόθρος
που ξεχείλισε σκατά.

Είναι θα μου πεις πολλά
θηλυκά ένα σωρό
που ψηφίζουν με το μέτρο
το μακρύ ή το κοντό.

ΟΧΙ ΑΛΛΟ

Ο διαβολάκος έχει βάλει την ουρά του
κι αυτό στο λέω όσο γίνεται απλά
γι’ αυτό πριν πάρεις την απόφαση να φύγεις
λογάριασέ με πριν να γίνει η ζημιά.

ΡΕΦΡΑΙΝ
Ο έρωτάς μας ήταν πάντα στη ζωή μας
και μας εχάριζε παράδεισο σωστό
εκεί δεν πέρναγε ποτέ η απιστία
ούτε ένα όνομα που θα ‘κανε κακό.

Γι’ αυτό μικρή μου ξανασκέψου το λιγάκι
πως ο χειμώνας βρίσκεται κοντά
τα καλοκαίρια ξεκουράζουν τη ζωή μας
αλλά δεν παύουν να μας κάνουν τη ζημιά.

Όταν σου λένε ή σου τάζουν μεγαλεία
θυμήσου μάτια μου ποιος ήμουνα εγώ
και πως κουράστηκα για να ‘χεις κάποια αξία
σ’ αυτό τον κόσμο που τον λέγανε τρελό.

Η ΔΟΥΛΕΙΑ

Το καφεδάκι μου θα πιω
θα πω μια καλημέρα
στο γείτονα τον ντερμπιντή
που ψάχνει την ωραία.

ΡΕΦΡΑΙΝ
Σηκώθηκα πρωί-πρωί
να πάω για δουλειά
εντύθηκα επλύθηκα
και όλα μια χαρά.

Στη στάση του περίμενε
θα βρω και το Σταμάτη
με το πλατύ χαμόγελο
που πάντα βάζει πλάτη.

Και στη δουλειά σαν θα βρεθώ
κι αρχίσω εργασία
έχω το Γιώργη τον τρελό
που κάνει ιστορία.

ΚΟΙΤΑ ΣΩΣΤΑ

Είναι ωραίο να ‘χεις όραση που βλέπει
και ακολουθεί του Διογένη συμβουλή
δεν σε μετρώ απ[‘ το μεγάλο σου το μπόι
αλλά μετρώ το τι θα δώσεις στη ζωή.

ΡΕΦΡΑΙΝ
Μη με μετράς απ’ το παλιό μου το κουστούμι
αυτό εφθάρθηκε απ’ την πολλή δουλειά
να λογαριάζεις της ψυχής τα καλοκαίρια
τη λεβεντιά κι αυτό που δίνει τη χαρά.

Γι’ αυτό καλή μου σου μιλώ σαν μας κοιτάζεις
θε να μετράς τους πάντες γύρω ταπεινά
και μην κοιτάς την κουστουμιά τσαλακωμένη
αλλά τα έργα κι αν σου δώσαν τη χαρά.

Αυτά τα λίγα και τα χνάρια θε να μείνουν
κι ας το κουστούμι κι ας φθαρεί εις την γωνιά
δεν σε πειράζει κι αν το φάει και ο σκόρος
άλλο αγόρασα και ξεγελώ πολλά.

ΤΟ ΛΑΘΟΣ

Ήμουν μικρός και άνεργος
και δύναμη περίσσεια
γι’ αυτό τα λάθη που ‘κανα
ήτανε πάντα ίσια.

ΡΕΦΡΑΙΝ
Μου το ‘πες πως ξενύχτησες
και βρήκες άλλον άντρα
και μένα με παράτησες
σα γλάστρα στη βεράντα.

Και τώρα με αδίκησε
η απληστία μόνο
κι εγώ το λάθος το ‘κανα
γιατί είδα κει τον πόνο.

Τα πάντα σου εχάρισα
σ’ αυτή την κοινωνία
μα εσύ μόλις μπατίρισα
μου ‘φυγες σαν κυρία.

ΑΝΑΜΕΙΝΑΤΕ ΣΤΟ ΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΣΑΣ

Το περίμενε ακούς την κάθε μέρα
κι αναμείνατε μου λένε πιο συχνά
κι αν μιλήσεις και τους πεις το τι θα γίνει
θε ν’ ακούσεις φίλε όλα τα κουφά!

Τι και πόσα δε λεχθήκανε σε κείνον
που ζητούσε το γιατρό για να τον δει
μέχρι και μία τσαπερδόνα
του ‘πε, γέρο τι ζητάς εδώ πρωί;

Είναι άδικο θα βγω να το φωνάξω
σ’ όσους έχουν και κρατάνε τα κλειδιά
η ζωή μας πάντα είχε κάποια αξία
κι όχι διάβολε να λεν ζητώ πολλά.

Γι’ αυτό σκέφτηκα λοιπόν κι εγώ να γράψω
σ’ ένα γείτονα εκεί πολιτικό
να του πω γι’ αυτά που βλέπω κάθε μέρz
και είμαι στο περίμενε ξανά εγώ εδώ.

ΣΚΕΨΟΥ

Είναι παράλογο με βάρκα να αρμενίζουν
Και να μου λένε πως δεν πήραν τα κουπιά
Κι αν χαθούν θα φταίν γύρω οι άλλοι
Και αύριο οι νέοι θα τους λεν αμάν αμάν

ΡΕΦΡΑΙΝ
Αυτά που λέχθηκαν θα παν και παραπέρα
Για να τα ακούσει και η επόμενη γενιά
Και να κρατήσουν τα καλά και όχι τα σκάρτα
Και να θυμούνται ποιοι τους κάναν τη ζημιά

Αυτά που άκουσες εσύ να τα θυμάσαι
Γιατί οι ανέμοι θα φυσήξουν δυνατά
Και την αξία σου συντρίβουνε στα βράχια
Κει θα σε βρουν τα αδέσποτα σκυλιά

Είναι παράλογο να μπεις στην ίδια ρότα
Όταν γνωρίζεις τι πιο κάτω θα συμβεί
Και κάθε τόσο μην ψηφίζεις με την τσέπη
Αλλά με νου και με καλή πολιτική

ΤΟ ΑΔΙΚΟ

Στην αταξία φίλε δώσε λίγη βάση
κι έλα μάθε γιατί βρίσκομαι εδώ
είν’ ο χρόνος που κυλά και δε γυρίζει
ή οι μυστήριοι που θέλουν το κακό.

Έλα μου φίλε για να δεις και τους ανθρώπους
Το τι στοχεύουν και τι θέλουν στη ζωή;
και όχι άσκοπα εσύ να μου γυρίζεις
για δες τον μέρμηγκα τι κάνει το πρωί.

Είναι άδικο σαν νιος να λες φοβάμαι
είναι κι άδικο να λες τι είν’ αυτά
όταν τριγύρω σου οι άλλοι δω παλεύουν
γιατί οι προύχοντες τους έβαλαν δεσμά.

Γι’ αυτό ρε φίλε να σκεφτείς και εσύ λιγάκι
Εγώ τι σου έλεγα κι αν ζήταγα πολλά
Μες στη ζωή για να πετύχεις να ‘σαι εντάξει
Μη λες αδιάφορος πως φεύγεις μακριά.

ΟΙ ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΙ

Τι κι αν μιλώ πιο καθαρά
Τι κι αν ζητώ αλήθεια
Υπάρχουν σάπιοι γύρω μας
Που λένε παραμύθια

Γι αυτό ζητώ από όλους σας
Να δείτε τι συμβαίνει
Και ποιοι μας έφτασαν εδώ
Και είμαστε χρεωμένοι

Ξεβράκωτοι πολιτικοί
Μας σπρώξαν στην Ευρώπη
Και λένε όλοι γύρω μας
Πουλάν την Πηνελόπη

Γι αυτό μιλώ σαν Έλληνας
Δεν σκύβω το κεφάλι
Του Χίτλερ τα παλιόπαιδα
Να δω σε μαύρο χάλι

70-30

Με τρομάζουν τα μεγάλα καλοκαίρια
με τρομάζει και η βαρυχειμωνιά
γιατί το ‘να θα με λιώσει σαν κεράκι
ενώ το άλλο θα παγώνει την καρδιά.

Σαν εργάτης της ζωής, της βιοπάλης
σου μιλώ όσο μπορώ εγώ απλά
γιατί ο ίδρωτας θολώνει τη ματιά μου
ενώ το κρύο είν’ σκληρό για τη δουλειά.

Έτσι πάντα γω μιλάω για ζωή
και στους προύχοντες που έχουνε το χρήμα
πως ακρίβεια στερεί και το ψωμί
κι η ανεργία θε να φέρει σ’ όλους γκρίνια.

Τούτο τα’ άδικο με κάνει να φωνάζω
και ζητώ κάποια καλή πολιτική
που να δίνει στους ανθρώπους την αξία
και στον προύχοντα σωστή κατανομή.

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ

Φτάνει πια θα σας φωνάξω, δεν αντέχω
φτάνει πια όλοι σας λένε καθαρά
φτάνει πια το παραμύθι με κουράζει
φτάνει πια μας πήραν όλον τον παρά.

ΡΕΦΡΑΙΝ
Αδικίες χαρακώνουν κάθε μέρα
τον πολίτη που εδούλεψε σκληρά
και περίμενε στο γήρας άσπρη μέρα
κι όχι ψέματα να λένε τα σκυλιά.

Φτάνει πια το παραμύθι σας το ξέρω
φτάνει τούτη η χασούρα που γυρνά
και λυμαίνει μεροκάματα του τρόμου
φτάνει πια η ανεργία κι η βρωμιά.

Φτάνει πια γιατί κι εγώ θέλω να ζήσω
κι όχι να ‘μαι σαν το μπούφο στη γωνιά
φτάνει πια η κάθε μία εξουσία
να πουλάει μόνο φύκια και ψευτιά.

ΑΛΛΑΞΕ Η ΕΠΟΧΗ

Μου το παίζεις έξυπνος και ζητάς πολλά
σκέψου το λιγάκι πάνε τα παλιά
οι κοπέλες ξύπνησαν Γιώργο θα στο πω
το ζαχαροκάλαμο θέλει και κοκό.

ΡΕΦΡΑΙΝ
Έπαψε το παραμύθι πού λεγε συχνά
σήμερα η γκόμενα ζει για τα λεφτά
γι’ αυτό σκέψου το λιγάκι μάγκα τι θα πεις
το κορίτσι θέλει τσάρκα και μην πεις είναι νωρίς.

Κι όλα τα επόμενα δεν υπάρχουν πια
σήμερα Γιωργάκη θέλουν όλες παστουρμά
έρωτα και παραμύθι σου πουλάνε συ μπορείς
μη ζητάς τα πιο πολλά κοίτα να τη βρεις.

Φιλαράκο ξύπνα πια άλλαξαν πολλά
μη ζητάς μυστήρια μόνο τα απλά
όλα μένουν ιστορία κάποιας εποχής
σήμερα η γκόμενα σου έρχεται θα δεις.

ΡΟΥΜΠΟΥΜΠΟΥΜ

Ορολό και σορολόπι

Η χασούρα πάει πρώτη

Κι όμως λένε στα κλεφτά

Η Ευρώπη ναν καλά

ΡΕΦΡΑΙΝ

Ρουμπουμπουμ  και ρουμπουμπουμ

Θα μας στείλουν στο ταμτούμ

Ρουμπουμπουμ  και ρουμπουμπουμ

Τα βραχιόλια της βροντούν

Κι αν ξεχάσεις τον ρυθμό

Ψάξε νάβρεις το ευρώ

Κι αν το βρεις να μου μηνύσεις

Πριν τη μύτη μου τρυπήσεις

Όλα γίναν θεμιτά

Τα κουφά και τα λοξά

Κι αυτοί ζητάνε κι άλλα

Γιατί έχουν την κουτάλα

Η ΦΟΥΡΤΟΥΝΑ

Την κατάσταση ετούτη

την κατάλαβαν πολλοί

γι’ αυτό κάνε παραπέρα,

για να πιω κανα κρασί.

Να ζαλίσω την κεφάλα,

γιατί μ’ έπρηξαν αυτά

με πολιτική κουλτούρα,

που ζαλίζει το ντουνιά.

Όλοι τάχα θα μιλήσουν

και θα πουν πως φταιν’ πολλοί

μία λύση δεν ακούω

τούτοι βγάζουν και βρακί.

Θέλω φίλε να ’μαι εντάξει

γύρω να γλεντώ συχνά

και να μην ξεμένω μπούφος

και στεγνός σε μια γωνιά.

ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΜΟΥ

Θολούρα μένει μες στο μυαλό μου

Σαν την εικόνα της αναζητώ

Πίνω πια μόνος εκεί στην άκρη

Για να μεθύσω μπας και τη δω

ΡΕΦΡΑΙΝ

Αδυναμία μου αδυναμία μου

Είσαι για με η ιστορία μου

Δεν βρήκα θάρρος να σου το πω

Ότι εσένα θα αγαπώ

Νιώθω ένα πέπλο να με πλακώνει

Στην κάμαρα την σκοτεινή

Καθώς η κλίνη βρίσκεται άδεια

Και με τρομάζει τούτη η σιγή

Είσαι σαν οίνος που αργοζεσταίνει

Κορμί και πνεύμα στη σιγαλιά

Είσαι και θα’σαι μια εικόνα

Που αναζητώ κάθε βραδιά

ΕΙΣΤΕ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ

Είναι για με πολύ αργά

Να πω τι θα απογίνει

Όταν τριγύρω όλοι τους

Αρμέγουν την Φροσύνη

Και μας πουλάνε παρθενιά

Μέσα απ’τα κανάλια

Οι ίδιοι χαντακώνουνε

Την χώρα την Ελλάδα

Ξυπνάτε και μιλήστε πια

Το χρήμα έχει σκλάβους

Προδίδουνε ένα λαό

Με τσάτσους και με μπράβους

Αυτοί δεν είναι Έλληνες

Δείχνουν τον φασισμό τους

Την χώρα ξεπουλήσανε

Μα θα’ρθει και ο διωγμός τους

Ο ΓΟΝΙΟΣ

Δεν θα παινέσω το δενδρί

Που χρόνια μας δροσίζει

Ούτε καρπούς που πρόσφερε

Τα τέκνα να ταΐζει

Είν’ το σκαρί του δυνατό

Φουρτούνες να αντέχει

Και σαν γονιός με σιγουριά

Τα τέκνα να προσέχει

Θέλει δεν θέλει γίνεται

Μουράγιο δυνατό

Ατσάλι κάνει το κορμί

Για τον μικρό τον νιό

Τα βήματα τ’ αχνάρια του

Που μένουν στην ζωή

Είναι για να πατάν τα τέκνα του

Χωρίς καμιά ντροπή