ΜΕΙΟΝ ΔΥΟ

Μικροί, φτηνοί κι ασήμαντοι

σαν σχήματα ζητάνε

να βρούνε τη σωστή στιγμή

μα τον άνεμο πατάνε.

 

Η γνώση και η μόρφωση

δεν χάρισε πολλά

τους στέρησε ανόρθωση

το πνεύμα πάει πια.

 

Τι να την κάνουν τη στιγμή

πώς να την περιγράψω;

όταν τα πάντα στη σιγή

το νου τους να τον κάψω;

 

Να σώσω το λοιπόν τα φώτα μου

να μην ακούω τι λένε

μικράνθρωποι γινήκανε

γι’ αυτό ακούω να κλαίνε.