ΠΑΤΡΙΣ – ΘΡΗΣΚΕΙΑ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Τρεις πυλώνες αν θα ρίξεις

θα πληγώσεις μια γενιά

γι’ αυτό πρόσεξε να δείξεις

σύνεση και λεβεντιά.

Άσε πια τις κατσαρόλες

λεονταρισμός του χτες

και δεν θέλω με παρόλες

να σερβίρουνε ψευτιές.

Ήρωας θα πουν πως είναι

κάθε Έλληνας στη γη

γι’ αυτό πρόσεξε ποιο είναι

το σωστό ή η οργή;

Χώρα τούτη πονεμένη

δεν ζητά πολλά να δει

είν’ η ειρήνη πληρωμένη

αίμα κύλησε στη γη.

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ

Με μίσος όλοι με χτυπούν

την φτώχεια μου χλευάζουν

βλέπουνε τα κουρέλια μου

και δεν με λογαριάζουν.

ΡΕΦΡΑΙΝ

Άτιμη κι άδικη ζωή

τι ζήτησα από σένα;

με κέρασες μόνο ντροπή

και με έδιωξες στα ξένα.

Στο μαύρο σκούρο ουρανό

ζητώ μια ηλιαχτίδα

ο νους μου τρέχει στο χωριό

και στην γλυκιά πατρίδα.

Και τώρα σαν απόβλητο

της σκάρτης κοινωνίας

είμαι στο απυρόβλητο

αφού δεν έχω μία.

ΟΛΑ ΑΡΧΗ

Ένα βήμα θε να κάνω

Σταθερό πάνω στη γη

Τη ματιά να ’χω κει πάνω

Σαν η γνώση μ’ οδηγεί

Γνώση, μόρφωση, σοφία

Θα κερδίσω όσο ζω

Και όχι με την αλχημεία

Να ζητάω να σωθώ

Μέχρι εκεί που ατενίζει

Η ματιά μου να κοιτά

Και έτσι πάντα θα γνωρίζει

Κάθε τι και πιο σωστά

Άνθρωπος δεν είναι κράμα

Είν’ αρχή, είναι το φως

Και θα κάνει ένα θαύμα

Όμοιο κι αληθινό

ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ

Ξεπήδησαν σαν σκιές
Και πέρασαν σιμά μου
Και μου θυμίσανε πληγές
Που πλήξαν την γενιά μου

Ζούνε στο σκότος της σιωπής
Με μίσος ξεδιψάνε
Βλαστάρια κόβουν της ζωής
Μύθους παντού σκορπάνε

Έχουνε και όπιο καλό
Για τα προβλήματά μας
Σερβίρουν γύρω το κακό
Πλανεύουν τα παιδιά μας

Τους τρεις πυλώνες γκρέμισαν
Με βλέπουνε σαν θύμα
Τι κι αν τα πάντα στέρησαν
Τούτοι ζητούν το χρήμα

Η ΦΛΟΓΑ ΣΟΥ

Τα νάζια τα καπρίτσια
Το σκέρτσο σου κορμί
Δεν γίνεται συνήθεια
Σαν καίει ό,τι βρει

ΡΕΦΡΑΙΝ
Μου καις τη δόλια μου καρδιά
Μου καις τα όνειρά μου
Κι ας ζήταγα κάθε βραδιά
Να σ΄ έχω αγκαλιά μου

Μ΄ έχεις τρελάνει θα το πω
Με τα καμώματά σου
Αυτά με κάνουν να μεθώ
Σαν είμαι μακριά σου

Αλυσοδένει το κορμί
Χαμόγελο της πλάνης
Μου καίει πάντα την ορμή
Δεν νιώθει τι μου κάνει

ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΣΟΥ ΜΙΛΟΥΣΑΝ

Τα σύννεφα της μοναξιάς
Κατέβηκαν στη γη
Μαζί τους περπατούσανε
Ο ήλιος και η αυγή

Στο δρόμο κατηφόρισαν
Που σ’ είχα πρωτοδεί
Και άνοιξε ο ουρανός
Για να φανείς εσύ

Τα αστέρια σου μιλούσανε
Να ξαναρθείς εδώ
Τα όνειρα κυλούσανε
Χωρίς προορισμό

Εσύ όμως μου έμενες
Στον κόσμο της σιωπής
Αχ την καρδιά σου άφηνες
Εκεί να μαραθεί

Στιχουργός:

Αριστείδης

ΤΟ ΣΦΥΡΙ

Κοπελάρα μου ωραία, κοπελάρα μου μικρή
Πρόσεχέ με 'γω κρατάω το γερό μου το σφυρί
Κι όταν πρέπει να καρφώσω, κοίτα το πολύ καλά
Είναι πιο χοντρό απ΄ τ΄ άλλα και καρφώνει δυνατά.

Κι αν το δεις μη σε τρομάξει και μην κάνεις σαματά
Χάιδεψέ το, θα ξεχάσεις σαν πηγαίνει πιο βαθιά
Σαν θα κάνεις τη δουλειά σου, ζέστη πάλι συ θα βρεις
Το κορμί σου θα στενάξει κι όλη τη χαρά θα ζεις.

Η κατάσταση μικρή μου μη σου πάρει το μυαλό
Γιατί το σφυρί να ξέρεις γίνεται και πιο σκληρό
Γι’ αυτό θέλω σαν το πιάσεις να το κάνεις απαλά
Κι αν το δεις να μεγαλώνει μην του κάνεις τα τρελά.

Χάιδεψέ το, φίλησέ του, είν’ το πιο χοντρό θα πεις
Και θα την περάσεις φίνα, σου το λέω θα το δεις
Έλα σκύψε ν’ απολαύσεις, κάνει τη δουλειά καλά
Και χαρίζει ευτυχία αν το νιώσεις πιο βαθιά.