Η ΟΡΓΗ

Επισκίασες και πάλι την ζωή μου
και ζητάς να σου προσφέρω πιο πολλά
δεν λογάριασες ποτέ την ύπαρξή μου
και με πούλησες στα βρώμικα σκυλιά.


ΡΕΦΡΑΙΝ

Ποια κατάρα είναι αυτή που σε δεσμεύει
φαλκιδεύει κάθε σκέψη σου αγνή
σαν νερόμυλος αυτή θα σε παιδεύει
για να σβήσει του εργάτη την οργή.

Είναι άδικο φουρτούνες να τσακίζουν
του εργάτη κάθε τόσο το κορμί
και οι προύχοντες τα πάντα να κερδίζουν
και να γεύονται εδώ γλυκό ψωμί.

Καταχείμωνα και μέσ’ το ξεροχώρι
πάλι μ’ έσυρες για να βρω την χαρά
λες πως είσαι καπετάνιος σε βαπόρι
που οδηγούσε ένα σκάφος σταθερά.

ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ

Άνθρωπε κοίταξε μπροστά
όλη την οικουμένη
γύρω σου θα βρεις τα σαθρά
κι αυτή τη γη καμένη.

ΡΕΦΡΑΙΝ

Τάχα μου ποιος ζητά ζωή;
τάχα μου ποιος σ’ αγγίζει;
Και σου μιλά χωρίς ντροπή
χωρίς να σε γνωρίζει.

Αυτό το δέντρο το γερό
μοίραζε την δροσιά του
με άζωτο και με νερό
κρυστάλλινη η γενιά του.

Μα βγήκαν τα παράσιτα
και κάλυψαν την φύση
ήταν λαμόγια άχρηστα
κανείς μην τα γνωρίσει.

ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

Άγγελοι βρέθηκαν στη γη
Και κάψαν τα φτερά τους
Γιατί τριγύρω η σιγή
Θόλωσε τη ματιά τους

Ενώ τα λάθη και η ντροπή
Επλήγωνε τη φύση
Κανένας δεν μιλούσε εκεί
Να μην υπάρξει κρίση

Οι πάντες με προσχήματα
Και τα παχιά τους λόγια
Κάνανε τα εγκλήματα
Και κρύβαν τα λαμόγια

Και έτσι οι Άγγελοι της γης
Που ζούσανε σιμά τους
Είπαν πως τιμωρήθηκαν
Καίγοντας τα φτερά τους

ΘΕΛΕΙΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ

Παράσταση εκάνανε και είπανε πολλά
τα πάντα μας ετάξανε και του λαγού τ’ αυτιά
ήτανε όλοι φίλτατε μεγάλοι προφεσόροι
στα πάντα μίλαγαν απλά, σου ’ταζαν και βαπόρι.

Μίλησαν φίλε καθαρά σε αυτό το ραβαΐσι
και παρουσίασαν απλά εδώ αυτή την κρίση.
Ποιος είν’ ο φταίχτης; Ή ο εχθρός; Ποτέ δεν θα το μάθεις.
Εσύ μονάχα να ’σαι εμπρός, τι κι αν εμάς θα χάσεις;

Κοίταξε και προχώρησε, η μηχανή γυρίζει.
Ο μύλος σου ζητά πολλά με στάρι να γιομίζει.
Και το αλεύρι φίλε μου να ειν’ απ’ το καλό
και μην ακούς τον λόγο μας που λέει για διωγμό.

Τα πάντα να ’ναι καθαρά σε αυτό το πανηγύρι
και άσε αλλού τα βάσανα κι αυτό το μπίρι μπίρι
γιατί εμείς σαν δουλικό σε θέλουμε και θα ’σαι.
Και όχι να λες χωρίς εμάς αλλού ξενοκοιμάσαι.

Ο ΤΡΥΓΟΣ

Έλα κούκλα να χορέψεις
ήρθε πάλι Κυριακή
να μεθύσεις να τα σπάσεις
και να πιεις λευκό κρασί.

ΡΕΦΡΑΙΝ
Σαν ο Διόνυσος γιορτάζει
και ο τρύγος ξεκινά
κάθε κοπελιά μοιράζει
αγκαλιές, γλυκά φιλιά.

Όλοι οι φίλοι το γλεντάνε
ήλιος μας χαμογελά
πίνουν και χαρά σκορπάνε
με τραγούδια του κοσμά.

Μέθυσαν και τα τρυγόνια
τον τρελό τους το χορό
ως κι η Μπάμπω λε πως χρόνια
πάντα πρώτη ήταν δω.

ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΠΟΥΛΗΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟΙ

Σαν ο χρόνος ‘δώ κυλά
τα προβλήματα πολλά.
Ποιος πολιτικός μπορεί
να βρει λύση σοβαρή;

Για να δει και ο λαός
επιτέλους άσπρη μέρα
και όχι να φωνάζουν ‘δώ
μου στερούνε τον αγέρα.

Και άντε πάλι να κοιτά
δεξιά, αριστερά
να γλυτώσει τα παιδιά
μη τα φάνε τα σκυλιά.

Κι έτσι να ‘χει εδώ τα ίδια
σε καινούργια εκλογή
και να λε’ αμάν-αμάν
σβήνω μάνα μου, γιατί;

ΤΙ ΑΛΛΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ Νο. 34

«Ερμιά, θάνατος και φρίκη
όπου επέρασες κι εσύ·
ξίφος έξω από τη θήκη πλέον
ανδρείαν σου προξενεί».

Τρόμος δεν υπάρχει πια
όλοι πρέπει να φοβούνται
του λαού την ανθρωπιά
και γι’ αυτό αναρωτιούνται.

Πώς ξυπόλητος φτωχός λαός
βρίσκει δύναμη να πει
έξω κάθε ένας δω γνωστός
που μας έφερε ντροπή.

Κι έτσι πάλι αντρειωμένος
νέο αγώνα ξεκινάς
και ας λένε οι τριγύρω
τα οφέλη θα ‘ν για μας.