ΤΟ ΑΔΙΚΟ_2

ΤΟ ΑΔΙΚΟ

Τι να κάνω δεν ξέρω

σαν σκορπάν την οργή

και τριγύρω σου λένε

ότι φέρνεις ντροπή.

ΡΕΦΡΑΙΝ

Είναι άδικο φίλε

δες το πιο καθαρά

τα γεράκια πολέμου

να ζητούν πιο πολλά.

Σαν εκείνοι οβίδες

του πολέμου σκορπούν

και κορμάκια στη γη

σαν τα στάχια ζητούν.

Τις ψυχές των ανθρώπων

συσσωρεύουν ξανά

τους νεκρούς δεν μετράνε

τα παιδιά ποιός κοιτά;

Στιχουργός

Βρεττός Βόρρης

ΤΟ ΑΔΙΚΟ

ΤΟ ΑΔΙΚΟ

Σαν τον κλέφτη θα τρυπώσω στην καρδιά σου

να σου κλέψω τα ζεστά σου τα φιλιά

και Ρωμαίος θα είμ’ εγώ στα όνειρά σου

ένα αστέρι που θα σβήνει εκεί ψηλά.

ΡΕΦΡΑΙΝ

Είναι άδικο το ξέρω μα υπάρχεις

σαν ο λότος στο πιοτό το δυνατό

κι έχεις κάνει δούλο τούτο το κορμί μου

και μεθώ στη σκέψη πως θα σ’ έχω εδώ.

Σαν τον άνεμο ανάσα θα σου δίνω

να δροσίζεις το κορμί στην αμμουδιά

και με τα φτερά καινούργιας φαντασίας

θα χαϊδεύω κει τα ξέπλεκα μαλλιά.

Είμαι δούλος της δικής σου φαντασίας

στην εικόνα σου που είδα μια στιγμή

σαν ομίχλη που καλύπτει το κορμί σου

σβήνει τα’ όνειρο που ζούσα σαν παιδί.

Στιχουργός

Βρεττός Βόρρης

ΤΙ ΖΗΤΟΥΣΑΝ

ΤΙ ΖΗΤΟΥΣΑΝ

Τη δική μας ιστορία

την εγράψανε πολλοί

κι ένας φίλος μας ρωτά

πώς χαθήκανε εκεί;

ΡΕΦΡΑΙΝ

Για να δικαιολογηθούμε

αχ, του λέγαμε πολλά

άλλα ήταν μόνο λόγια

κι άλλα ήταν μπλα-μπλα-μπλα.

Την κατάντια μας τη μάθαν

μέχρι το μικρό χωριό

σαν περνούσα με ρωτούσαν

μας ρωτούσε κι η Μαριώ.

Μέχρι μου ‘ρθε μια ιδέα

να μας γράψουνε ξανά

μήπως και ξεχάσουν κείνα

και δε μας ρωτάνε πια.

Στιχουργός

Βρεττός Βόρρης

ΤΕΛΟΣ-ΑΡΧΗ

ΤΕΛΟΣ-ΑΡΧΗ

Καινούργιο αύριο γεννά

αυτή η ιστορία

δεν έχει άρχοντες ξανά

ούτε και φαντασία.

Έχει κάτι πρωτόγνωρο

για όλους και για όλες

όπως τα λέει ο ποιητής

χωρίς πολλές παρόλες.

Δύσκολα μα θα ‘ναι όμορφα

γιατί θα ζουν ανθρώποι

δίχως να περιφέρονται

άτιμοι παλιανθρώποι.

Που ζούσαν σαν παράσιτα

απ’ τον δικό σου βιό

κι εσύ πάντα τους παίνευες

έβαζες και σταυρό.

Στιχουργός

Βρεττός Βόρρης