Βρεττός Βόρης, Ποιητής, Λαογράφος, στιχουργός
Θολώνει το μυαλό μου
στο κρασάκι
και σκίζω τα κιτάπια
τα παλιά
κι αν βρέθηκα σκυφτός
στο σκαλοπάτι
αιτία είν’ η δόλια μου
καρδιά.
ΡΕΦΡΑΙΝ
Παράνομο παιχνίδι δεν
υπάρχει
ο έρωτας το χρόνο δεν
μετρά
κι αν πάντα στο
περίμενε σκοντάφτει
ο φταίχτης θα πληρώνει
ακριβά.
Αλίμονο ξεχνάς πως τα
λουλούδια
πληγώνουν με τ’
αγκάθια τη ζωή
και τότε πόνου
γίνονται τραγούδια
στης νύχτας της
απόλυτη σιγή.
(Ρ)
Παράνομο παιχνίδι δεν
υπάρχει
ο έρωτας το χρόνο δεν
μετρά
κι αν πάντα στο
περίμενε σκοντάφτει
Παίζουνε με τις λέξεις
αυτοί που διοικούν
τον άνθρωπο ζητάω
τάχα μου θα τον βρουν;
Ή πάντα μέσ’ απ’ τη
βουλή
της σάπιας κοινωνίας
αυτοί θα μας
προβάλλουνε
τέρατα εξουσίας;
Ζήτησα τον άνθρωπο
δεν ζήτησα πολλά
βρώμα ζητά ο
απάνθρωπος
να φέρει τα δεινά.
Κι εγώ ζητιάνος έγινα
σ’ αυτά που έχω
πληρώσει
κι αυτοί μου φέρνουν
πρόσχημα
Ο χρόνος πάντα γύρω
μας
αφήνει τη σκιά του
και μας στερεί τα
νιάτα μας
σαν πάγος η καρδιά του.
Σε χάιδεψε στα νιάτα
σου
ζέστανε την καρδιά σου
και μ’ όνειρα εκλάδευε
όλα τα όνειρά σου.
Κάθε ηλιοβασίλεμα
άρχιζε ιστορίες
δυναμικές του έρωτα
Ψάχνεις να βρεις τον
άνθρωπο
έτσι παντού φωνάζεις
μα γύρω τον συνάνθρωπο
εσύ δεν λογαριάζεις;
Γι’ αυτό ρωτώ, για
σκέψου το
σκέψου το καθαρά
στην ύλη εγονάτισες
μόνο για τα πεζά.
Δεν είμαι ο φίλος της
σιωπής
ούτε της απραξίας
σαν πνεύμα θα σου πω
ντροπής
σ’ αυτή την πανδημία.
Κοίτα λοιπόν τριγύρω
σου
κοίτα πιο καθαρά
τον ήλιο και τ’
αστέρια
Το νερό μες στο αυλάκι
αχ, κυλούσε κει γοργά
καρδερίνες κι αηδόνια
κι όλη η φύση μας γελά.
ΡΕΦΡΑΙΝ
Σαν μας χάριζε
τραγούδι
και ξυπνήσαν οι θεοί
τη μαγεία σαν λουλούδι
‘δώ μας έντυσαν τη γη.
Πώς εγώ να περιγράψω
και να πω αληθινά
όλοι οι κάμποι και τα
δάση
γέμισαν ξανά πουλιά.
(Ρ)
Σαν μας χάριζε
τραγούδι
και ξυπνήσαν οι θεοί
τη μαγεία σαν λουλούδι
Το τσεκούρι της αγάπης
είν’ το χρήμα
που χτυπά την ευτυχία
πιο συχνά
δεν αφήνει εκεί τον
έρωτα να ζήσει
γιατί τούτο έχει πάντα
τον παρά.
Είναι άδικο, το
βλέπεις, δεν σε νοιάζει
η ζωή να μας στερεί
τόσα καλά
το λουλούδι που
ανθίζει σ’ έναν κάμπο
πάντα ζήταγε του
ουρανού δροσιά.
Πόσοι νέοι
καταργούνται της ζωής τους
καθώς χάνουνε τα νιάτα
δω κι εκεί
γιατί έκλεψε ο πλούτος
την τιμή τους
και τους βλέπεις σαν
αδέσποτο σκυλί.
Είναι άδικο, το
βλέπεις, δεν σε νοιάζει
η ζωή να μας στερεί
τόσα καλά
τα λουλούδια που ανθίζουν
σ’ έναν κάμπο
Θέλω να νιώσεις τη
χαρά
και της αγάπης γέλιο
κι απ’ την πηγή να πιείς
δροσιά
κι εγώ ας περιμένω
ΡΕΦΡΑΙΝ
Ήρθαν ψαλιδωτά πουλιά
γεμίσαν τον αγέρα
και φέραν γέλιο και
χαρά
δροσίσαν την ημέρα.
Ένα κελάρισμα γλυκό
ξυπνά τα όνειρα μου
στο ανοιξιάτικο χωριό
έκλεψες την καρδιά μου.
(Ρ)
Ήρθαν ψαλιδωτά πουλιά
γεμίσαν τον αγέρα
και φέραν γέλιο και
χαρά
